Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

in the usual manner

  • 1 ordinarius

    ordĭnārĭus, a, um, adj. [ordo], of or belonging to order, orderly; according to the usual order, usual, customary, regular, ordinary (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Of persons.
    A.
    In gen.: ordinarii consules, regular, elected in the usual manner at the beginning of the year (opp. suffecti), Liv. 41, 18:

    pugiles (with legitimi),

    Suet. Aug. 45; cf.

    consulatus,

    id. Galb. 6:

    gladiatores,

    Sen. Ep. 7, 3:

    ordinarium hominem Oppius ait dici solitum scurram et improbum... At Aelius Stilo, qui minime ordine viveret... Sunt quidam etiam, qui manipularem, quia infimi sit ordinis, appellatum credant ordinarium,

    Fest. p. 182 Müll.—
    B.
    In partic., subst.: ordĭnārĭus, i, m.
    1.
    An overseer who keeps order, Dig. 14, 4, 5. —
    2.
    In milit. lang., a centurion of the first cohort, Inscr. Grut. 542, 8; Veg. Mil. 2, 15; cf. Mommsen, Tribus, p. 123; Anmerk. 112. —
    II.
    Of inanim. and abstr. things: oleum, oil obtained in the usual manner from sound, ripe olives (opp. to oleum cibarium, made of bad olives picked up from the ground), Col. 12, 50, 22:

    vites,

    standing in regular order, id. 3, 16, 1:

    silices,

    stones so laid that those of each row cover the joints of the row beneath it, Vitr. 2, 8:

    consulatus,

    regular, Suet. Galb. 6:

    consilia,

    usual, ordinary, Liv. 27, 43: oratio, regular, connected (opp. to breviarium or summarium), Sen. Ep. 39, 1:

    philosophia non est res succisiva: ordinaria est, domina est,

    it must be constantly practised, must govern all the relations of life, id. ib. 53, 9:

    fuit ordinarium, loqui, etc.,

    it was usual, customary, Dig. 38, 6, 1:

    jus (opp. to extraordinarium),

    ib. 14, 4, 5.— Hence, adv.: ordĭnārĭē, in order, orderly, methodically (eccl. Lat. for ordine, ordinatim), Tert. Res. Carn. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ordinarius

  • 2 consuesco

    consŭesco, suēvi, suētum, 3 (in the tempp. perff. the sync. forms prevail: consuesti, consuestis, consuerunt; consueram, etc.; consuero, etc.; consuerim, etc.; consuessem, etc.;

    consuesse. Thus also consuēmus = consuevimus,

    Prop. 1, 7, 5), v. a. and n.
    I.
    Act., to accustom, inure, habituate a person or thing (ante-class. and postAug.):

    tum bracchia consuescunt firmantque lacertos,

    Lucr. 6, 397:

    juvencum plostro aut aratro,

    Col. 6, 2, 9:

    vitem largo umori,

    id. Arb. 1, 5:

    semina falcem pati,

    Plin. 17, 10, 14, § 70; in perf. part. pass. (mostly poet.): qui consuetus in armis Aevom agere, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. v. 261 Rib.):

    gallus auroram vocare,

    Lucr. 4, 713; so with inf., id. 5, 209; 6, 788:

    consueta domi catulorum blanda propago,

    id. 4, 997 Lachm. N. cr.:

    copias habebat in Galliā bellare consuetas locis campestribus, Auct. B. Afr. 73, 2: quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,

    Liv. 1, 40, 5:

    socors genus mancipiorum otiis, campo consuetum,

    Col. 1, 8, 2:

    proinde ut consuetus antehac,

    Plaut. Stich. 5, 5, 18:

    populus si perperam est consuetus, etc.,

    Varr. L. L. 9, § 5 Müll.:

    grex comparatus ex consuetis unā (capellis),

    those accustomed to one another, id. R. R. 2, 3, 2.—Far more freq. in all periods,
    II.
    Neutr.
    A.
    To accustom one's self; and (esp. freq.) in temp. perf. (to have accustomed one's self, i. e.), to be accustomed, to be wont; constr. in gen. with the inf., rarely absol., with ad, the dat., or abl.
    (α).
    With inf.:

    disjungamus nos a corporibus, id est, consuescamus mori,

    Cic. Tusc. 1, 31, 75:

    versus multos uno spiritu pronuntiare,

    id. de Or. 1, 61, 261: cum minus idoneis (verbis) uti consuescerem, id ib. 1, 34, 154; 1, 22, 99:

    alils parere suā vo luntate,

    id. Inv. 1, 2, 3:

    qui mentiri solet pe jerare consuevit,

    id. Rose. Com. 16, 46:

    paulatim Rhenum transire, etc.,

    Caes. B. G. 1, 33:

    in Britanniam navigare,

    id. ib. 3, 8:

    obsides accipere, non dare,

    id. ib. 1, 14:

    quo magno cum periculo mercatores ire consuerant,

    id. ib. 3, 1:

    quem ipse procuratorem relinquere antea consuesset,

    Cic. Quint. 28, 87:

    consuesso deos immortales... his secundiores interdum res concedere, quos, etc.,

    Caes. B. G. 1, 14 et saep.:

    quam rem pro magnis hominum officiis consuesse tribui docebat,

    id. ib. 1, 43:

    qui reges consueris tollere,

    Hor. S. 1, 7, 34:

    mulier quae cum eo vivere consuerat,

    Nep. Alcib. 10, 6; Cels. 6, 6, 8; Suet. Tit. 34; id. Ner. 12.—Sometimes with ellips. of inf. (cf. b infra):

    quin eo (equo) quo consuevit libentius utatur (sc. uti),

    Cic. Lael. 19, 68:

    eo die quo consuerat intervallo hostes sequitur (sc. sequi),

    Caes. B. G. 1, 22.— Impers. (rare):

    sicuti in sollemnibus sacris fieri consuevit,

    is wont, Sall. C. 22, 2. —
    (β).
    Absol.:

    bene salutando consuescunt,

    Plaut. As. 1, 3, 69 (cf. adsuescunt, id. ib. 1, 3, 65):

    pabulum quod dabis, amurcā conspergito, primo paululum, dum consuescant, postea magis,

    Cato, R. R. 103:

    adeo in teneris consuescere multum est,

    Verg. G. 2, 272.— Usu. with adv. of manner or time:

    si liberius, ut consuesti, agendum putabis,

    Cic. Fam. 5, 12, 4: ut consuevi, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 3:

    ut consuemus,

    Prop. 1, 7, 5:

    sicut consuerat,

    Suet. Caes. 73:

    quo minus pro capite et fortunis alterius, quemadmodum consuerunt, causam velint dicere,

    Cic. Rosc. Am. 2, 5; id. Off. 2, 15, 55.—In Gr. attraction: cum scribas et aliquid agas eorum, quorum consuesti, gaudeo, Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 1.—
    (γ).
    With ad:

    ad aciem justam,

    Quint. 2, 10, 8.—
    (δ).
    With abl.:

    quae (aves) consuevere libero victu,

    Col. 8, 15 fin.; so id. 8, 13, 1; 10, 153.—
    (ε).
    With dat.:

    ne gravissimo dolori timore consuescerem,

    Plin. Ep. 8, 23, 8.—
    B.
    To have carnal in tercourse with, to cohabit with, in an honorable, or more freq. in a dishonorable sense (freq. and class.); with aliquā or aliquo, with or without cum, Plaut. Cist. 1, 1, 89:

    quid illi... qui illā consuevit prior?

    Ter. Ad. 4, 5, 32:

    quācum tot consuesset annos,

    id. Hec. 4. 1, 40:

    mulieres quibuscum iste consuerat,

    Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; Plaut. Am. 5, 1, 70; Caecil. ap. Gell. 2, 23, 10; cf.

    in a double sense,

    Plaut. As. 3, 3, 113; id. Capt. 4, 2, 88.—Hence, consŭētus (in the poets trisyl.), a, um, P. a.; of inanim. things which one is accustomed to, commonly employs, uses, possesses, etc., used, accustomed; usual, ordinary, wonted, customary (mostly poet.;

    not in Cic.): amor,

    Ter. And. 1, 1, 108:

    antra,

    Verg. G, 4, 429:

    cubilia,

    Ov. M. 11, 259:

    lectus,

    id. Tr. 3, 3, 39:

    in auras,

    id. M. 2, 266:

    pectora,

    id. ib. 13, 491: canistris, * Juv. 5, 74:

    finis,

    Ov. H. 20, 242 al.:

    labores, pericula,

    Sall. J. 85, 7:

    libido,

    id. ib. 15, 3:

    numerus,

    Vulg. Exod. 5, 18; id. Num. 16, 29.— Sup.:

    consuetissima cuique Verba,

    Ov. M. 11, 638.—
    * Adv.: consŭētē, in the usual manner, according to custom:

    suscipere pabulum,

    Amm. 23, 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > consuesco

  • 3 mos

    mos, mōris, m. [etym. dub.; perh. root ma-, measure; cf.: maturus, matutinus; prop., a measuring or guiding rule of life; hence], manner, custom, way, usage, practice, fashion, wont, as determined not by the laws, but by men's will and pleasure, humor, self-will, caprice (class.; cf.: consuetudo, usus).
    I.
    Lit.:

    opsequens oboediensque'st mori atque imperiis patris,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 54:

    huncine erat aequum ex illius more, an illum ex hujus vivere?

    Ter. Heaut. 1, 2, 24: alieno more vivendum est mihi, according to the will or humor of another, id. And. 1, 1, 125:

    nonne fuit levius dominae pervincere mores,

    Prop. 1, 17, 15: morem alicui gerere, to do the will of a person, to humor, gratify, obey him:

    sic decet morem geras,

    Plaut. Most. 3, 2, 35; Cic. Tusc. 1, 9, 17:

    animo morem gessero,

    Ter. And. 4, 1, 17:

    adulescenti morem gestum oportuit,

    id. Ad. 2, 2, 6; v. gero.—
    II.
    The will as a rule for action, custom, usage, practice, wont, habit:

    leges mori serviunt,

    usage, custom, Plaut. Trin. 4, 3, 36:

    legi morique parendum est,

    Cic. Univ. 11:

    ibam forte Viā Sacrā, sicut meus est mos,

    custom, wont, Hor. S. 1, 9, 1:

    contra morem consuetudinemque civilem,

    Cic. Off. 1, 41, 148:

    quae vero more agentur institutisque civilibus,

    according to usage, according to custom, id. ib.:

    mos est hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere,

    id. Brut. 21, 84:

    ut mos est,

    Juv. 6, 392;

    moris erat quondam servare, etc.,

    id. 11, 83:

    more sinistro,

    by a perverted custom, id. 2, 87.— So with ut:

    morem traditum a patribus, ut, etc.,

    Liv. 27, 11, 10:

    hunc morem servare, ut, etc.,

    id. 32, 34, 5:

    virginibus Tyriis mos est gestare pharetram,

    it is the custom, they are accustomed, Verg. A. 1, 336:

    qui istic mos est?

    Ter. Heaut. 3, 3, 1:

    mos ita rogandi,

    Cic. Fam. 12, 17, 1:

    ut mos fuit Bithyniae regibus,

    id. Verr. 2, 5, 11, § 27: moris est, it is the custom:

    negavit, moris esse Graecorum, ut, etc.,

    id. ib. 2, 1, 26, § 66; Vell. 2, 37, 5:

    quae moris Graecorum non sint,

    Liv. 36, 28, 4; cf.:

    (aliquid) satis ex more Graecorum factum,

    id. 36, 28, 5:

    ut Domitiano moris erat,

    Tac. Agr. 39.— Plur.:

    id quoque morum Tiberii erat,

    Tac. A. 1, 80:

    praeter civium morem,

    contrary to custom, to usage, Ter. And. 5, 3, 9: sine more, unwonted, unparalleled:

    facinus sine more,

    Stat. Th. 1, 238; so,

    nullo more,

    id. ib. 7, 135:

    supra morem: terra supra morem densa,

    unusually, Verg. G. 2, 227 (cf.:

    supra modum): perducere aliquid in morem,

    to make into a custom, make customary, Cic. Inv. 2, 54, 162:

    quod jam in morem venerat, ut, etc.,

    had become customary, Liv. 42, 21, 7.—
    B.
    In partic., in a moral point of view, conduct, behavior; in plur., manners, morals, character; in a good or bad sense:

    est ita temperatis moderatisque moribus, ut summa severitas summā cum humanitate jungatur,

    manners, Cic. Fam. 12, 27, 1:

    suavissimi mores,

    id. Att. 16, 16, A, 6: boni, id. Fragm. ap. Non. 254, 8.—Prov.:

    corrumpunt mores bonos colloquia mala,

    Vulg. 1 Cor. 15, 33:

    justi,

    Cic. de Or. 2, 43, 184:

    severi et pudici,

    Plin. 28, 8, 27, § 106:

    sanctissimi,

    Plin. Ep. 10, 20, 3: feri immanisque natura, Cic. Rosc. [p. 1168] Am. 13, 38:

    totam vitam, naturam moresque alicujus cognoscere,

    character, id. ib. 38, 109:

    eos esse M'. Curii mores, eamque probitatem, ut, etc.,

    id. Fam. 13, 17, 3; id. de Or. 2, 43, 182:

    mores disciplinamque alicujus imitari,

    id. Deiot. 10, 28:

    perditi,

    id. Fam. 2, 5, 2:

    praefectura morum,

    the supervision of the public morals, Suet. Caes. 76:

    moribus et caelum patuit,

    to good morals, virtue, Prop. 4 (5), 11, 101:

    amator meretricis mores sibi emit auro et purpurā,

    polite behavior, complaisance, Plaut. Most. 1, 3, 128:

    propitiis, si per mores nostros liceret, diis,

    i. e. our evil way of life, Tac. H. 3, 72:

    morum quoque filius,

    like his father in character, Juv. 14, 52:

    ne te ignarum fuisse dicas meorum morum, leno ego sum,

    i. e. my trade, Ter. Ad. 2, 1, 6:

    in publicis moribus,

    Suet. Tib. 33; 42.—
    III.
    Transf.
    A.
    Quality, nature, manner; mode, fashion:

    haec meretrix fecit, ut mos est meretricius,

    Plaut. Men. 5, 4, 8:

    mores siderum,

    qualities, properties, Plin. 18, 24, 56, § 206:

    caeli,

    Verg. G. 1, 51:

    Carneadeo more et modo disputare,

    manner, Cic. Univ. 1:

    si humano modo, si usitato more peccāsset,

    in the usual manner, id. Verr. 2, 2, 3, § 9:

    Graeco more bibere,

    id. ib. 1, 26, 66:

    apis Matinae More modoque,

    after the manner of, like, Hor. C. 4, 2, 27:

    Dardanius torrentis aquae vel turbinis atri More furens,

    Verg. A. 10, 604:

    more novalium,

    Col. 3, 13, 4:

    caeli et anni mores,

    Col. 1, Praef. 23:

    omnium more,

    Cic. Fam. 12, 17, 3; so,

    ad morem actionum,

    Quint. 4, 1, 43:

    elabitur anguis in morem fluminis,

    like, Verg. G. 1, 245:

    in hunc operis morem,

    Hor. S. 2, 1, 63:

    pecudum in morem,

    Flor. 3, 8, 6:

    morem vestis tenere,

    mode, fashion, Just. 1, 2, 3.—
    B.
    A precept, law, rule ( poet. and postAug.):

    moresque viris et moenia ponet,

    precepts, laws, Verg. A. 1, 264; cf.:

    pacis inponere morem,

    id. ib. 6, 852:

    quod moribus eorum interdici non poterat,

    Nep. Ham. 3:

    quid ferri duritiā pugnacius? sed cedit, et patitur mores,

    submits to laws, obeys, is tamed, Plin. 36, 16, 25, § 127:

    ut leo mores Accepit,

    Stat. Ach. 2, 183:

    in morem tonsa coma, = ex more ludi,

    Verg. A. 5, 556.

    Lewis & Short latin dictionary > mos

  • 4 usitor

    ūsĭtor, ātus, 1, v. freq. dep. [utor], to use often, be in the habit of using; as a verb. fin. only a few times in Gellius in the perf.; with abl.:

    verbo,

    Gell. 17, 1, 9; 10, 21, 2:

    anulis,

    id. 10, 10, 1.—Much more freq. and quite class.: ūsĭtātus, a, um, P. a., in the passive sense, usual, wonted, customary, common, ordinary, accustomed, familiar:

    hoc jam vetus est et majorum exemplo multis in rebus usitatum,

    Cic. Caecin. 16, 45:

    usitatus honos pervulgatusque,

    id. Phil. 14, 4, 11:

    nomen,

    Quint. 3, 6, 53:

    vocabula,

    Cic. Fin. 3, 2, 4:

    apud eos omne genus cuniculorum notum atque usitatum est,

    Caes. B. G. 7, 22:

    usitato more peccare,

    Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9:

    penna,

    Hor. C. 2, 20, 1:

    potiones,

    id. Epod. 5, 73:

    oratio,

    Quint. 8, 3, 4:

    alius, ne condemnaretur, pecuniam dedit: usitatum est,

    Cic. Verr. 2, 5, 44, § 117; cf., with acc. and inf.:

    cum eas non solum refelli, sed etiam accusari sciamus usitatum esse,

    Quint. 5, 5, 1.— Comp.:

    faciamus tractando usitatius hoc verbum et tritius,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    quod usitatius esse coepit,

    Quint. 3, 9, 4.— Sup.:

    utatur verbis quam usitatissimis,

    Cic. Or. 25, 85:

    mos,

    Quint. 1, 7, 14.— Adv.: ūsĭtātē, in the usual manner:

    loqui,

    Cic. Fin. 4, 26, 72; 5, 29, 89:

    dictum,

    Gell. 19, 7, 3.— Comp.:

    dicere,

    Gell. 13, 20, 21; Aug. Trin. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > usitor

  • 5 consuetudinarie

    consŭētūdĭnārĭus, a, um, adj. [consuetudo], customary, ordinary, usual (late Lat.): portitor. Sid. Ep. 7, 11:

    carnes,

    Salv. Gub. Dei. 6, p. 219 al. — Adv.: consŭētū-dĭnārĭē, in the usual manner, Cassiod. Var. 12, 2 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > consuetudinarie

  • 6 consuetudinarius

    consŭētūdĭnārĭus, a, um, adj. [consuetudo], customary, ordinary, usual (late Lat.): portitor. Sid. Ep. 7, 11:

    carnes,

    Salv. Gub. Dei. 6, p. 219 al. — Adv.: consŭētū-dĭnārĭē, in the usual manner, Cassiod. Var. 12, 2 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > consuetudinarius

  • 7 usualis

    ūsŭālis, e, adj. [2. usus].
    I.
    That is for use, fit for use (post-class.):

    mancipia,

    Dig. 39, 4, 16, § 3.—
    * II.
    Usual, common, ordinary:

    sermo,

    Sid. Ep. 4, 10; Ambros. in Luc. 7, n. 150.—Hence, adv.: ūsŭālĭter, in the usual manner (late Lat.), Cassiod. Var. 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > usualis

  • 8 usualiter

    ūsŭālis, e, adj. [2. usus].
    I.
    That is for use, fit for use (post-class.):

    mancipia,

    Dig. 39, 4, 16, § 3.—
    * II.
    Usual, common, ordinary:

    sermo,

    Sid. Ep. 4, 10; Ambros. in Luc. 7, n. 150.—Hence, adv.: ūsŭālĭter, in the usual manner (late Lat.), Cassiod. Var. 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > usualiter

  • 9 rīte

        rīte adv.    [old abl. for rītū; see ritus], according to religious usage, with due observances, with proper ceremonies, ceremonially, solemnly, duly: sacrificia, quae pro populo rite fient: neque duobus nisi certis deis rite una hostia fieri, L.: exsequiis rite solutis, V.: deos apprecati, H.: pecora sacrificant, L.: Templa sacerdotum dicata manu, O.— In a proper manner, justly, fitly, duly, rightly, aright, well: hunc deum rite beatum dixerimus, with reason: rite di sunt habiti: rebus paratis, V.: mens rite Nutrita, H.: si maxima Iuno Rite vocor, O.— In the usual manner, according to usage, customarily: Scythae, Quorum plaustra vagas rite trahunt domos, H.: religati rite equi, V.
    * * *
    duly, according to religious usage, with due observance; solemnly; well

    Latin-English dictionary > rīte

  • 10 ūsitātē

        ūsitātē adv.    [usitatus], in the usual manner: loqui.

    Latin-English dictionary > ūsitātē

  • 11 solemn

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > solemn

  • 12 sollemne

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > sollemne

  • 13 sollemnis

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > sollemnis

  • 14 sollempnis

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > sollempnis

  • 15 sollenn

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > sollenn

  • 16 sollennis

    sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,
    I.
    Lit., stated, established, appointed:

    sollemne, quod omnibus annis praestari debet,

    Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius):

    sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent,

    id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so,

    ad sollemne et statum sacrificium curru vehi,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.):

    sacra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    sacrificia,

    id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31:

    dies festi atque sollemnes,

    Cic. Pis. 22, 51:

    ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur,

    Liv. 3, 15:

    Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant,

    id. 3, 36:

    sollemnis dapes Libare,

    Verg. A. 3, 301:

    caerimoniae,

    Val. Max. 1, 1, 1.—
    II.
    Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    A.
    With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn:

    suscipiendaque curarit sollemnia sacra,

    Lucr. 5, 1162:

    sollemni more sacrorum,

    id. 1, 96:

    religiones,

    Cic. Mil. 27, 73:

    iter ad flaminem,

    id. ib. 10, 27:

    epulae,

    id. de Or. 3, 51, 197:

    ludi,

    id. Leg. 3, 3, 7; cf.:

    coetus ludorum,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    precatio comitiorum,

    id. Mur. 1, 1:

    omnia sollemnibus verbis dicere,

    id. Dom. 47, 122:

    sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    sollemnia vota Reddere,

    Verg. E. 5, 74:

    ferre sollemnia dona,

    id. A. 9, 626:

    sollemnis ducere pompas,

    id. G. 3, 22:

    sollemnis mactare ad aras,

    id. A. 2, 202:

    dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali,

    Hor. C. 4, 11, 17:

    fax,

    Ov. M. 7, 49:

    sollemni voce movere preces,

    id. F. 6, 622:

    ignis,

    id. Tr. 3, 13, 16:

    festum sollemne parare,

    id. F. 2, 247:

    sollemnes ludos celebrare,

    id. ib. 5, 597:

    habitus,

    Liv. 37, 9:

    carmen,

    id. 33, 31:

    epulae,

    Tac. A. 1, 50:

    sacramentum,

    id. H. 1, 55:

    nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc.,

    Cic. Quint. 6, 26.— Comp.:

    dies baptismo sollemnior,

    Tert. Bapt. 19.— Sup.:

    die tibi sollemnissimo natali meo,

    Front. Ep. ad Anton. 1, 2:

    preces,

    App. M. 11, p. 264.—
    b.
    As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.:

    inter publicum sollemne sponsalibus rite factis,

    Liv. 38, 57:

    sollemne clavi figendi,

    id. 7, 3 fin.:

    soli Fidei sollemne instituit,

    id. 1, 21; cf. id. 9, 34:

    sollemne allatum ex Arcadiā,

    festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9:

    Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur,

    Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra:

    per sollemne nuptiarum,

    Suet. Ner. 28; cf. infra.— Plur.:

    sollemnia (Isidis),

    Prop. 2, 33 (3, 31), 1:

    ejus sacri,

    Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27:

    Quinquatruum,

    Suet. Ner. 34:

    triumphi,

    id. ib. 2:

    nuptiarum,

    Tac. A. 11, 26 fin.:

    funerum,

    id. ib. 3, 6:

    tumulo sollemnia mittent,

    Verg. A. 6, 380:

    referunt,

    id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.—
    B.
    With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus;

    freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia,

    Liv. 4, 53, 13:

    socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer,

    Verg. A. 12, 193:

    arma,

    Stat. Th. 8, 174:

    cursus bigarum,

    Suet. Dom. 4:

    Romanis sollemne viris opus (venatio),

    Hor. Ep. 1, 18, 49:

    mihi sollemnis debetur gloria,

    Phaedr. 3, prol. 61:

    sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire,

    Dig. 28, 1, 21:

    viā sollemni egressi,

    the public way, Amm. 20, 4, 9:

    Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare,

    Hor. Ep. 2, 1, 103:

    spectari sollemne olim erat,

    Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3:

    annua complere sollemnia,

    tribute, Amm. 22, 7, 10.—As subst.: sollemne, is, n., usage, custom, practice, etc.:

    nostrum illud sollemne servemus, ut, etc.,

    usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1:

    novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere,

    Plin. 28, 9, 37, § 135.— Plur.:

    mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc.,

    Liv. 2, 14:

    proin repeterent sollemnia,

    their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.:

    testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt,

    usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1:

    testamenti,

    ib. 28, 1, 20.—Adverb.:

    mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides,

    in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101. —Hence, adv.: sollemnĭter ( sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
    1.
    (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite:

    omnibus (sacris) sollemniter peractis,

    Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6:

    lusus, quem sollemniter celebramus,

    App. M. 3, p. 134, 13.—
    2.
    (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally:

    (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi,

    Plin. 8, 1, 1, § 2:

    praebere hordeum pullis,

    Pall. 1, 28 fin.:

    jurare,

    Dig. 12, 2, 3:

    cavere,

    ib. 26, 7, 27:

    acta omnia,

    ib. 45, 1, 30:

    nullo sollemniter inquirente,

    Amm. 14, 7, 21:

    transmisso sollemniter Tigride,

    id. 20, 6, 1.— Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

    Lewis & Short latin dictionary > sollennis

  • 17 habeo

    hăbĕo, ui, itum, 2 (archaic perf. subj. habessit, Cic. Leg. 2, 8, 19; inf. haberier, Plaut. Mil. 2, 6, 111), v. a. and n. [etym. dub.; cf. Gr. kôpê, handle; Lat. capio; Germ. haben, Haft; Engl. have], to have, in the widest sense of the word, to hold, keep, possess, cherish, entertain, occupy, enclose, contain (cf.: teneo, possideo, etc.).
    I.
    In gen.
    A.
    Of personal subjects.
    1.
    With persons or things as objects: SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, AGNATVS PROXIMVS FAMILIAM HABETO, Fragm. XII. Tab. ap. Ulp. Fragm. 26, 1: ex tui animi sententia tu uxorem habes? Cato ap. Cic. de Or. 2, 64, 260; cf.:

    aliquam habere in matrimonio, Cic. Scaur. § 8: ipsum ex Helvetiis uxorem habere,

    Caes. B. G. 1, 18, 6:

    si et prudentes homines et non veteres reges habere voluerunt,

    Cic. Rep. 1, 37 fin.:

    quae cum patrem clarissimum, amplissimos patruos, ornatissimum fratrem haberet,

    id. Rosc. Am. 50, 147:

    cum ille haberet filium delicatiorem,

    id. de Or. 2, 64, 257:

    quod non ingenuous habeat clarosque parentes,

    Hor. S. 1, 6, 91:

    habebat saepe ducentos, saepe decem servos,

    id. ib. 1, 3, 11:

    fundum habere, Cic. Tull. § 14: cur pecuniam non habeat mulier?

    id. Rep. 3, 10:

    tantas divitias habet,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 99; so,

    aurum,

    id. ib. 2, 3, 35; and:

    vectigalia magna Divitiasque,

    Hor. S. 2, 2, 101:

    tantum opum,

    Cic. Rep. 1, 48:

    classes,

    id. Phil. 9, 2, 4:

    naves,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 104:

    denique sit finis quaerendi, cumque habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 92:

    tacitus pasci si posset corvus, haberet Plus dapis,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    Dionysii equus quid attulit admirationis, quod habuit apes in juba?

    Cic. Div. 2, 31, 67: faenum habet in cornu;

    longe fuge,

    Hor. S. 1, 4, 34:

    leges in monumentis habere,

    Cic. Rep. 2, 14:

    hostis habet muros,

    Verg. A. 2, 290:

    hostis habet portus,

    Val. Fl. 3, 45 al.:

    quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus,

    Cic. Rep. 1, 10:

    Ciceronem secum,

    id. Att. 4, 9, 2; cf.:

    ea legione, quam secum habebat,

    Caes. B. G. 1, 8, 1:

    secum senatorem,

    Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77; cf.

    also: magnum numerum equitatus circum se,

    Caes. B. G. 1, 18, 5:

    haec si habeat aurum, quod illi renumeret, faciat lubens,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 12; cf.:

    quid non habuisti quod dares? Habuisse se dicet, Cic. Scaur. § 19: quod non desit, habentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 52:

    qui in foro turbaque, quicum colloqui libeat, non habeant,

    Cic. Rep. 1, 17.—
    2.
    With abstr. objects: quid illos, bono genere gnatos, opinanimi animi habuisse atque habituros dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    quod uno et eodem temporis puncto nati dissimiles et naturas et vitas et casus habent,

    Cic. Div. 2, 45, 95:

    febrim,

    id. Fam. 7, 26, 1:

    instrumenta animi,

    id. Rep. 3, 3:

    nec vero habere virtutem satis est, quasi artem aliquam, nisi utare,

    id. ib. 1, 2:

    in populos perpetuam potestatem,

    id. ib. 2, 27; cf.:

    in populum vitae necisque potestatem,

    id. ib. 3, 14; so,

    potestatem,

    id. ib. 2, 29; 32;

    36: eo plus auctoritatis,

    id. ib. 3, 16:

    ornamenta dicendi,

    id. de Or. 2, 28, 122; cf.:

    summam prudentiam summamque vim dicendi,

    id. ib. 1, 20, 89:

    Q. Lucilius Balbus tantos progressus habebat in Stoicis, ut, etc.,

    id. N. D. 1, 6, 15:

    neque quem usum belli haberent aut quibus institutis uterentur, reperiri poterat,

    Caes. B. G. 4, 20 fin.:

    nonnullam invidiam ex eo, quod, etc.,

    Cic. de Or. 2, 70, 283: nimiam spem, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

    spem in fide alicujus,

    Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

    tantum spei ad vivendum,

    id. Att. 15, 20, 2; id. N. D. 3, 6, 14; cf.

    also: summam spem de aliquo,

    id. Lael. 3, 11:

    odium in equestrem ordinem,

    id. Clu. 55, 151:

    metum,

    Prop. 3, 11 (4, 10), 6: consolationem [p. 834] semper in ore atque in animo, Cic. Fam. 5, 16, 2; cf. Varr. L. L. 6, § 56 Mull.:

    rogavi, ut diceret, quid haberet in animo,

    Cic. Att. 8, 10:

    neque modum neque modestiam victores habere,

    observe no bounds, Sall. C. 11, 4;

    v. modus: haec habebam fere, quae te scire vellem,

    Cic. Att. 1, 6; cf.:

    haec habui de amicitia quae dicerem,

    this is what I had to say, id. Lael. 27 fin.: fidem, gratiam, honorem, rationem; v. these nouns.—In a play on the word lumen: Arge, jaces; quodque in tot lumina lumen habebas Exstinctum est, the light for so many lights ( eyes), Ov. M. 1, 720.—
    (β).
    With inf. (analog. to the Gr. echô), to have something to do, be able to do something:

    habeo etiam dicere quem contra morem majorum dejecerit, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 35, 100:

    de re publica nihil habeo ad te scribere,

    id. Att. 2, 22, 6.—So with inf. or with the part. fut. pass. (ante-class. and post-Aug.), to have or be obliged to do something, I must do something:

    rogas, ut id mihi habeam curare,

    Varr. R. R. 1, 1, 2:

    filius hominis, quod carne indui haberet in terra,

    Lact. 4, 12, 15:

    habemus humiliare eum in signo,

    id. 4, 18, 22:

    quod plurimae haereses haberent existere,

    id. 4, 30, 2:

    etiam Filius Dei mori habuit,

    Tert. Hab. Mul. 1:

    si inimicos jubemur diligere, quem habemus odisse?

    id. Apol. 37:

    de spatiis ordinum eatenus praecipiendum habemus, ut intelligant agricolae, etc.,

    Col. 5, 5, 3:

    praesertim cum enitendum haberemus, ut, etc.,

    Plin. Ep. 1, 8, 12:

    si nunc primum statuendum haberemus,

    Tac. A. 14, 44:

    cum respondendum haberent,

    id. Or. 36.—
    B.
    Of inanim. or abstr. subjects:

    prima classis LXXXVIII. centurias habeat,

    Cic. Rep. 2, 22:

    locus ille nihil habet religionis,

    id. Leg. 2, 22, 57:

    humani animi eam partem, quae sensum habeat,

    id. Div. 1, 32, 70:

    animus incorruptus agit atque habet cuncta, neque ipse habetur,

    Sall. J. 2, 3:

    divinus animus mortale nihil habuit, Cic. Scaur. § 50: habet statum res publica de tribus secundarium,

    id. Rep. 1, 42; cf.:

    nullum est genus illarum rerum publicarum, quod non habeat iter ad finitimum quoddam malum,

    id. ib. 1, 28:

    ipsa aequabilitas est iniqua, cum habeat nullos gradus dignitatis,

    id. ib. 1, 27:

    nulla alia in civitate...ullum domicilium libertas habet,

    id. ib. 1, 31:

    nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris,

    id. ib. 1, 4; cf.:

    viri excellentis ancipites variique casus habent admirationem,

    id. Fam. 5, 12, 5:

    habet etiam amoenitas ipsa illecebras multas cupiditatum,

    id. Rep. 2, 4:

    quid habet illius carminis simile haec oratio?

    id. ib. 1, 36:

    magnam habet vim disciplina verecundiae,

    id. ib. 4, 6 et saep.:

    quomodo habere dicimur febrem, cum illa nos habeat,

    Sen. Ep. 119 med.; cf.:

    animalia somnus habebat,

    Verg. A. 3, 147; Ov. M. 7, 329:

    me somno gravatum Infelix habuit thalamus,

    Verg. A. 6, 521; cf.:

    non me impia namque Tartara habent,

    id. ib. 5, 734:

    habentque Tartara Panthoiden,

    Hor. C. 1, 28, 9:

    qui (metus) major absentes habet,

    id. Epod. 1, 18; Sen. Const. Sap. 7:

    et habet mortalia casus,

    Luc. 2, 13:

    terror habet vates,

    Stat. Th. 3, 549.
    II.
    In partic.
    A.
    Pregn., to have or possess property (mostly absol.):

    miserum istuc verbum et pessumum'st, habuisse et nihil habere,

    Plaut. Rud. 5, 2, 34; cf. Ter. Ad. 4, 7, 10: qui habet, ultro appetitur: qui est pauper, aspernatur, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

    habet idem in nummis, habet idem in urbanis praediis,

    Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199; so,

    in nummis,

    id. Att. 8, 10:

    in Salentinis aut in Brutiis,

    i. e. to have possessions, id. Rosc. Am. 46, 132; cf. id. Verr. 2, 5, 18, § 45: nos quod simus, quod habeamus, etc., Curius ap. Cic. Fam. 7, 29, 1:

    et belli rabies et amor successit habendi,

    Verg. A. 8, 327; cf.:

    amore senescit habendi,

    Hor. Ep. 1, 7, 85; Phaedr. 3 prol. 21; Juv. 14, 207: quid habentibus auri nunquam exstincta sitis? Sil. 5, 264; so, habentes = hoi echontes, the wealthy, Lact. 5, 8, 7. —
    2. (α).
    With an objectclause:

    de Alexandrina re tantum habeo polliceri, me tibi cumulate satisfacturum,

    Cic. Fam. 1, 5, 3:

    de re publica nihil habeo ad te scribere,

    id. Att. 2, 22, 6:

    haec fere dicere habui de natura deorum,

    this is the substance of what I had to say, id. N. D. 3, 39, 93; cf.:

    quid habes igitur dicere de Gaditano foedere?

    id. Balb. 14, 33:

    habeo etiam dicere, quem de ponte in Tiberim dejecerit,

    id. Rosc. Am. 35, 100:

    illud affirmare pro certo habeo, etc.,

    Liv. 44, 22, 4:

    sic placet, an melius quis habet suadere?

    Hor. Epod. 16, 23.—
    (β).
    With a relat.-clause (usually with a negative: non habeo, quid faciam;

    or: nihil habeo, quod faciam, dicam, etc.): de quibus habeo ipse, quid sentiam: non habeo autem, quid tibi assentiar,

    Cic. N. D. 3, 25, 64:

    de pueris quid agam, non habeo,

    id. Att. 7, 19:

    usque eo quid arguas non habes,

    id. Rosc. Am. 15, 45:

    quid huic responderet, non habebat,

    id. Mur. 12, 26:

    nec quid faceret habebat,

    id. Verr. 2, 4, 23, § 51; id. Off. 2, 2, 7:

    qui, quo se reciperent, non haberent,

    Caes. B. G. 4, 38, 2:

    nihil habeo, quod ad te scribam,

    Cic. Att. 7, 19:

    nil habeo, quod agam,

    Hor. S. 1, 9, 19; and:

    nihil habeo, quod cum amicitia Scipionis possim comparare,

    Cic. Lael. 27, 103.—
    B.
    To have in use, make use of, use (very rare, for the usual uti, opp. abuti):

    anulus in digito subter tenuatur habendo,

    i. e. by use, by wearing, Lucr. 1, 312; cf.:

    aera nitent usu: vestis bona quaerit haberi,

    Ov. Am. 1, 8, 51:

    quippe quas (divitias) honeste habere licebat, abuti per turpitudinem properabant,

    Sall. C. 13, 2 Kritz; cf.:

    magnae opes innocenter paratae et modeste habitae,

    Tac. A. 4, 44.—Hence,
    2.
    To hold, use, wield, handle, manage:

    nec inmensa barbarorum scuta, enormis hastas, inter truncos arborum perinde haberi quam pila,

    Tac. A. 2, 14.— Trop.:

    quo modo rem publicam habuerint (majores), disserere,

    Sall. C. 5, 9; cf.:

    reipublicae partes,

    Tac. A. 4, 6 init.
    C.
    To hold or keep a person or thing in any condition; to have, hold, or regard in any light:

    aliquem in obsidione,

    Caes. B. C. 3, 31, 3:

    aliquem in liberis custodiis,

    Sall. C. 47, 3; so,

    aliquem in custodiis,

    id. ib. 52, 14:

    aliquem in vinculis,

    id. ib. 51 fin.;

    for which also: in custodiam habitus,

    i. e. put into prison and kept there, Liv. 22, 25; Tac. H. 1, 87; cf.:

    quo facilius omne Hadriaticum mare in potestatem haberet,

    Caes. B. C. 1, 25 Oud. N. cr. (al. in potestate):

    cum talem virum in potestatem habuisset,

    Sall. J. 112 fin. Kritz N. cr.:

    quae res eos in magno diuturnoque bello inter se habuit,

    id. ib. 79, 3:

    alios in ea fortuna haberent, ut socii esse quam cives mallent,

    Liv. 26, 24:

    aegros in tenebris,

    Cels. 3, 18:

    aquam caelestem sub dio in sole,

    Col. 12, 12, 1:

    in otio militem,

    Liv. 39, 2, 6; cf.:

    legiones habebantur per otium,

    Tac. H. 1, 31:

    externa sine cura habebantur,

    id. A. 1, 79 init.:

    exercitus sine imperio et modestia habitus,

    Sall. J. 44, 1:

    quos ille postea magno in honore habuit,

    Caes. B. C. 1, 77, 2;

    for which: quos praecipuo semper honore Caesar habuit,

    id. B. G. 5, 54, 4:

    habeo Junium (mensem) et Quintilem in metu,

    i. e. I fear, Cic. Att. 6, 1, 14.— So with an adj. or a perf. part., to denote a lasting condition:

    ita me mea forma habet sollicitum,

    Plaut. Most. 4, 2, 95 Lorenz; id. Men. 4, 2, 12; 21:

    miserrimum ego hunc habebo amasium,

    id. Cas. 3, 3, 27 al.:

    laetum Germanicum,

    Tac. A. 2, 57; 65:

    sollicitum habebat cogitatio,

    Cic. Fam. 7, 3, 1; 2, 16, 2.—Hence,
    2.
    With a double object, esp. freq. with the part. perf. pass., to have, hold, or possess a person or thing in any quality or capacity, as any thing; to have, hold, or possess an action as completed, finished (a pregn. circumlocution for the perf.):

    cum haberet collegam in praetura Sophoclem,

    Cic. Off. 1, 40, 144; cf. Quint. 10, 1, 93:

    an heredem habuerit eum, a quo, etc.,

    id. 7, 2, 37:

    istaec illum perdidit assentatio, nam absque te esset, ego illum haberem rectum ad ingenium bonum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 8:

    cur ergo unus tu Apollonidenses miseriores habes quam pater tuus habuit umquam?

    Cic. Fl. 29, 71:

    obvium habuerunt patrem,

    Quint. 7, 1, 29:

    reliquas civitates stipendiarias,

    Caes. B. G. 1, 30, 3:

    quod (cognomen) habes hereditarium,

    Cic. Rep. 6, 11:

    quae habuit venalia,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 144; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 1:

    qui auro habeat soccis suppactum solum,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 98:

    me segregatum habuisse, uxorem ut duxit, a me Pamphilum,

    have kept him away, aloof, Ter. Hec. 5, 1, 25; cf.:

    inclusum in curia senatum habuerunt,

    Cic. Att. 6, 2, 8:

    (Romulus) habuit plebem in clientelas principum descriptam,

    id. Rep. 2, 9: satis mihi videbar habere cognitum Scaevolam ex iis rebus, quas, etc., id. Brut. 40, 147; cf.:

    si nondum eum satis habes cognitum,

    id. Fam. 13, 17, 3; ib. 15, 20 fin.: fidem spectatam jam et diu cognitam, id. Div. ap. Caecil. 4, 11:

    decumas ad aquam deportatas,

    id. Verr. 2, 3, 14, § 36:

    domitas habere libidines,

    id. de Or. 1, 43, 194:

    omnes philosophiae notos et tractatos locos,

    id. Or. 33, 118; id. Rep. 2, 6:

    innumerabilia, quae collecta habent Stoici,

    id. Div. 2, 70, 145: quantum in acie tironi sit committendum, nimium saepe expertum habemus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3:

    quare velim ita statutum habeas, me, etc.,

    Cic. Fam. 6, 2, 1: habeo absolutum suave epos ad Caesarem, id. Q. Fr. 3, 9, 6:

    in adversariis scriptum habere (nomen),

    id. Rosc. Com. 3, 9:

    de Caesare satis dictum habebo,

    id. Phil. 5, 19, 52:

    bellum habere susceptum,

    id. Agr. 2, 6, 14:

    quam (domum) tu iam dimensam et exaedificatam animo habebas,

    id. Att. 1, 6, 1:

    ut omnes labores, pericula consueta habeam,

    Sall. J. 85, 7:

    compertum ego habeo,

    id. Cat. 58, 1; cf. Nep. Att. 17 fin.; 18, 1: neque ea res falsum ( part. perf. pass.) me habuit, Sall. J. 10, 1 al. From this use is derived the compound perf. of the Romance languages: ho veduto, j'ai vu, qs. habeo visum, I have seen).—
    3.
    Also, with a double object, to make, render:

    praecipit ut dent operam, uti eos quam maxime manifestos habeant,

    Sall. C. 41, 5:

    qui pascua publica infesta habuerant,

    Liv. 39, 29, 9; 34, 36, 3:

    necdum omnia edita facinora habent,

    id. 39, 16, 3; 31, 42, 1:

    anxium me et inquietum habet petitio Sexti,

    Plin. Ep. 2, 9, 1:

    sed Pompeium gratia impunitum habuit,

    kept, Vell. 2, 1, 5.—
    4.
    Hence:

    in aliquo (aliqua re), aliquem (aliquid) habere (rare): ea si fecissem, in vestra amicitia exercitum, divitias, munimenta regni me habiturum,

    Sall. J. 14, 1:

    in vobis liberos, parentes, consanguineos habeo,

    Curt. 6, 9, 12:

    majora in eo obsequia habiturus,

    Just. 8, 6, 6; cf. Cic. Fam. 2, 16, 5.—
    5.
    To have or hold a person in any manner, to treat, use:

    is, uti tu me hic habueris, proinde illum illic curaverit,

    Plaut. Capt. 2, 2, 64:

    equitatu agmen adversariorum male habere et carpere,

    Caes. B. C. 1, 63, 2; cf. Cels. 3, 20; 3, 21:

    exercitum luxuriose nimisque liberaliter habere,

    Sall. C. 11, 5 Kritz; cf.:

    eos ille non pro vanis hostibus, ut meriti erant, sed accurate et liberaliter habuit,

    id. J. 103, 5; 113, 2:

    Fabiis plurimi (saucii) dati, nec alibi majore cura habiti,

    Liv. 2, 47, 12; 29, 8, 6; 37, 34, 5:

    video quam molliter tuos habeas,

    Plin. Ep. 5, 19, 1:

    militant vobiscum, qui superbe habiti rebellassent,

    Curt. 8, 8, 11:

    virgines tam sancte habuit,

    id. 3, 12, 21; 4, 10, 33:

    male habere aliquem,

    Nep. Eum. 12, 1:

    neque conjugem et filium ejus hostiliter haberi,

    Tac. A. 2, 10.—
    6.
    With se, and sometimes mid. or neut., to hold or keep himself or itself in a certain manner, i. e. to be constituted or situated, to find one's self, to be, in any manner.
    (α).
    Habere se:

    Tironem Patris aegrum reliqui...et quamquam videbatur se non graviter habere, tamen sum sollicitus, etc.,

    Cic. Att. 7, 2, 3:

    praeclare te habes, cum, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 61, § 149:

    ipsi se hoc melius habent quam nos, quod, etc.,

    id. Att. 11, 7, 4:

    Bene habemus nos,

    id. ib. 2, 8, 1:

    ego me bene habeo,

    am well, Tac. A. 14, 51: praeclare se res habeat ( is well), si, etc., Cic. de Or. 1, 25, 114:

    male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id tentatur pecunia,

    id. Off. 2, 6, 22; cf. id. de Or. 2, 77, 313:

    quae cum ita se res haberet, tamen, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.:

    ita se res habet, ut ego, etc.,

    id. Quint. 1, 2:

    sic profecto res se habet,

    id. de Or. 2, 67, 271:

    scire aveo, quomodo res se habeat,

    id. Att. 13, 35, 2; cf. id. de Or. 2, 32, 140:

    ut se tota res habeat,

    id. Verr. 2, 2, 5, § 15; cf.:

    ut meae res sese habent,

    Ter. Phorm. 5, 4, 1.—
    (β).
    Mid.:

    virtus clara aeternaque habetur,

    exhibits itself, is, continues, Sall. C. 1, 4:

    sicuti pleraque mortalium habentur,

    as for the most part happens in human affairs, id. ib. 6, 3.—
    (γ).
    Neutr. (as also the Gr echô): Tullia nostra recte valet: Terentia minus belle habuit, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1:

    volui animum tandem confirmare hodie meum, Ut bene haberem filiae nuptiis,

    I might enjoy myself, Plaut. Aul. 2, 8, 2: qui bene habet suisque amicis est volup, id. [p. 835] Mil. 3, 1, 130:

    bene habent tibi principia,

    Ter. Phorm. 2, 3, 82:

    bene habet: jacta sunt fundamenta defensionis,

    it is well, Cic. Mur. 6, 14; Liv. 8, 6:

    magnum narras, vix credibile! atqui sic habet,

    so it is, it is even so, Hor. S. 1, 9, 53: illasce sues sanas esse habereque recte licere spondesne? Formula emendi, ap. Varr. R. R. 2, 4, 5; 2, 3, 5.—
    D.
    To hold, account, esteem, consider, regard a person or thing in any manner or as any thing; to think or believe a person or thing to be so or so:

    aliquem fidelem sibi habere,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 87:

    deos aeternos et beatos,

    Cic. N. D. 1, 17, 45:

    id habent hodie vile et semper habuerunt,

    id. Balb. 22, 51:

    maximam illam voluptatem habemus, quae, etc.,

    id. Fin. 1, 11, 37:

    eum nos ut perveterem habemus... nec vero habeo quemquam antiquiorem,

    id. Brut. 15, 61:

    Ut et rex et pater habereter omnium,

    id. Rep. 1, 36; 2, 21:

    parentem Asiae et dici et haberi,

    id. Q. Fr. 1, 1, 10 fin.:

    eos dicit esse habitos deos, a quibus, etc.,

    id. N. D. 1, 15, 38:

    cum esset habendus rex, quicumque genere regio natus esset,

    id. Rep. 1, 33; cf. id. ib. 2, 12 fin.: non habeo nauci Marsum augurem, Poet. ap. Cic. Div. 1, 58, 132:

    cujus auctoritas in iis regionibus magni habebatur,

    Caes. B. G. 4, 21, 7:

    nihil pensi habere,

    Quint. 11, 1, 29; cf.

    also: an perinde habenda sit haec atque illa,

    id. 7, 3, 11:

    sese illum non pro amico, sed pro hoste habiturum,

    Caes. B. G. 1, 44, 19; so,

    aliquem pro hoste,

    Liv. 2, 20; Curt. 6, 2 al.:

    nisi in provincia relictas rationes pro relatis haberem,

    Cic. Fam. 5, 20, 2:

    licet omnia Italica pro Romanis habeam,

    Quint. 1, 5, 56; 12, 10, 73:

    istuc jam pro facto habeo,

    Cic. Att. 13, 1, 2:

    Pompeium pro certo habemus per Illyricum proficisci in Galliam,

    to consider as certain, id. ib. 10, 6 fin.:

    id obliviscendum, pro non dicto habendum,

    Liv. 23, 22, 9:

    hoc velim in maximis rebus et maxime necessariis habeas,

    Cic. Att. 5, 5 fin.:

    aliquem in deorum numero,

    id. N. D. 1, 14, 36:

    aliquem in hostium numero,

    Caes. B. G. 1, 28, 1:

    aliquem suorum In numero,

    Hor. S. 2, 6, 41;

    for which also: hostium numero haberi,

    Cic. Att. 11, 6, 6:

    numero impiorum ac sceleratorum haberi,

    Caes. B. G. 6, 13, 7; cf. also Quint. 3, 7, 2:

    quem Aegyptii nefas habent nominare,

    Cic. N. D. 3, 22, 56:

    mutare nefas habent,

    Quint. 12, 8, 6:

    nec tamen est habendum religioni, nocentem aliquando defendere,

    to scruple, make a conscience of, Cic. Off. 2, 14, 51; cf.:

    nec eam rem habuit religioni,

    id. Div. 1, 35, 77:

    quando tu me bene merentem tibi habes despicatui,

    you despise, Plaut. Men. 4, 3, 19:

    non sic ludibrio tuis factis habitus essem,

    Ter. Hec. 4, 1, 11.—Hence: sic habeto, or sic habeas aliquid, or with an object-clause, hold or judge thus, be convinced or persuaded, believe, know:

    sed hoc nihil ad te: illud velim sic habeas, uod intelliges, etc.,

    Cic. Fam. 3, 13, 2:

    unum hoc sic habeto: si, etc.,

    id. ib. 2, 6 fin.:

    sic habeto: omnibus, etc.,

    id. Rep. 6, 13:

    enitere et sic habeto, non esse te mortalem, sed corpus hoc,

    id. ib. 6, 24; so with an object-clause, id. Fam. 2, 10, 1; 16, 4, 4.—Without sic:

    id primum ergo habeto, non sine magna causa, etc.,

    Cic. Fam. 13, 29, 2:

    tantum habeto, civem egregium esse Pompeium, etc.,

    id. ib. 2, 8, 2.—
    2.
    To take, accept, bear, submit to, endure:

    neque cuiquam mortalium injuriae suae parvae videntur: multi eas gravius aequo habuere,

    Sall. C. 51, 11:

    egestas facile habetur sine damno,

    id. ib. 6, 37:

    quae in praesens Tiberius civiliter habuit, sed, etc.,

    Tac. A. 4, 21:

    neque tantum maleficium impune habendum,

    id. ib. 3, 70;

    12, 48: nec ita aegre habuit filium id pro parente ausum,

    Liv. 7, 5, 7 Weissenb.—
    E.
    To hold, have possession of, occupy, a place:

    urbem Romam condidere atque habuere initio Trojani,

    Sall. C. 6, 1:

    qui mortales initio Africam habuerint,

    id. J. 17, 7; 18, 1; cf.

    Siciliam et Sardiniam per legatos habuit,

    rule, administer, Flor. 4, 2, 22:

    urbem Romanam a principio reges habuere,

    Tac. A. 1, 1:

    Hispaniae tribus legionibus habebantur,

    id. ib. 4, 5; 12, 54.—
    2.
    More freq. neutr., to dwell, live anywhere (perh. only ante-class.; in good prose habito is used instead): quae Corinthum arcem altam habetis, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 294 Vahl.):

    ille geminus qui Syracusis habet,

    Plaut. Men. prol. 69: quis istic habet? id. Bacch. 1, 2, 6:

    ubi nunc adulescens habet?

    id. Trin. 1, 2, 156:

    apud aedem Junonis Lucinae, ubi aeditumus habere solet,

    Varr. L. L. 5, § 50 Mull.; cf.:

    situm formamque et universorum castrorum et partium, qua Poeni, qua Numidae haberent...specularentur,

    Liv. 30, 4, 2 (but v. Weissenb. ad loc.).—
    F.
    To spend, pass (time, etc.):

    aetatem procul a republica,

    Sall. C. 4, 1:

    vitam,

    id. ib. 51, 12 al.—
    G.
    To have in one's mind, to know, be acquainted with:

    siquidem istius regis (Anci) matrem habemus, ignoramus patrem,

    Cic. Rep. 2, 18 fin.: habes consilia nostra;

    nunc cognosce de Bruto,

    there you have, such are, id. Att. 5, 21, 10:

    habetis igitur primum ortum tyranni,

    id. Rep. 2, 27:

    habetis sermonem bene longum hominis,

    id. de Or. 2, 88, 361; cf.

    also: habes nostras sententias,

    Suet. Claud. 4:

    habes, quae fortissime de beata vita dici putem,

    Cic. Tusc. 5, 28 fin.; cf. id. de Or. 2, 71, 291. —
    H.
    To have as a habit, peculiarity, or characteristic:

    habebat hoc omnino Caesar: quem plane perditum aere alieno egentemque cognorat, hunc in familiaritatem libentissime recipiebat,

    Cic. Phil. 2, 32, 78; id. Pis. 32, 81.—
    K.
    To hold, to make, do, perform, prepare, utter, pronounce, produce, cause:

    alium quaerebam, iter hac habui,

    made, directed, Ter. Eun. 5, 9, 35; cf.:

    ex urbe profectus iter ad legiones habebat,

    Caes. B. C. 1, 14, 3; so,

    iter,

    id. ib. 1, 51, 1; 3, 11, 2; 3, 106, 1; Cic. Q. Fr. 2, 6, 2:

    vias,

    Luc. 2, 439:

    C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, si, etc.,

    to be held, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6:

    senatum,

    id. ib. 2, 13, 3; id. Fam. 1, 4, 1; Caes. B. C. 1, 2, 1:

    concilia,

    id. B. G. 5, 53, 4:

    contionem,

    Cic. Att. 4, 1, 6:

    censum,

    id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

    delectum (militum),

    id. Phil. 5, 12, 31; id. Fam. 15, 1 fin.; Caes. B. G. 6, 1;

    v. delectus: ludos,

    Suet. Rhet. 1:

    sermonem,

    Cic. Tusc. 1, 24, 57; cf.:

    orationem,

    to deliver, id. Rep. 1, 46:

    multis verbis ultro citroque habitis,

    id. ib. 6, 9 fin.:

    disputationem,

    id. ib. 1, 7; Caes. B. G. 5, 30, 1:

    dialogum,

    Cic. Att. 2, 9, 1:

    verba,

    id. de Or. 2, 47, 190:

    querelam de aliquo apud aliquem,

    id. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

    controversiam de fundo cum aliquo,

    id. Fam. 13, 69, 2 et saep.:

    deinde adventus in Syriam primus equitatus habuit interitum,

    caused, occasioned, Cic. Prov. Cons. 4, 9; cf. id. Div. 2, 46, 96:

    latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cujusque civitatis fiunt,

    Caes. B. G. 6, 23, 6.—
    L.
    Habere in animo (or simply animo), with an objectclause, to have in mind, to intend, to be disposed, inclined to do any thing (=propositum habere, constituisse, decrevisse):

    istum exheredare in animo habebat,

    Cic. Rosc. Am. 18, 52; id. Att. 1, 17, 11:

    hoc (flumen) neque ipse transire in animo habebat neque hostes transituros existimabat,

    Caes. B. G. 6, 7, 5:

    neque bello eum invadere animo habuit,

    Liv. 44, 25, 1 dub (al. in animo), v. Drak. ad h. l.—
    M.
    Habere sibi or secum aliquid, to keep to one's self (lit. and trop.):

    clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,

    Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47:

    per vindicationem his verbis legamus: DO LEGO, CAPITO, SUMITO, SIBI HABETO,

    Ulp. Fragm. 24, 3; cf. ib. § 5; Gai. Inst. 2, 209.—So the formula used in divorces:

    res tuas tibi habeas or habe,

    Plaut. Am. 3, 2, 47; Sen. Suas. 1, § 7:

    illam suam suas res sibi habere jussit ex duodecim tabulis,

    Cic. Phil. 2, 28, 69. —Comic. transf.:

    apage sis amor: tuas tibi res habeto,

    Plaut. Trin. 2, 1, 32.— Trop.:

    secreto hoc audi, tecum habeto, ne Apellae quidem liberto tuo dixeris,

    Cic. Fam. 7, 25, 2:

    verum haec tu tecum habeto,

    id. Att. 4, 15, 6.—
    N.
    Of a sweetheart, to have, to possess, enjoy:

    postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit,

    Verg. E. 1, 31; Tib. 1, 2, 65; Prop. 3, 8 (4, 7), 22:

    duxi, habui scortum,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 6; Ter. And. 1, 1, 58: cum esset objectum, habere eum Laida;

    habeo, inquit, non habeor a Laide,

    Cic. Fam. 9, 26, 2.—
    O.
    Gladiatorial t. t., of a wounded combatant: hoc habet or habet, he has that (i. e. that stroke), he is hit:

    desuper altus equo graviter ferit atque ita fatur: Hoc habet,

    Verg. A. 12, 296; Prud. Psych. 53.—
    2.
    Transf.:

    hoc habet: reperi, qui senem ducerem,

    Plaut. Most. 3, 2, 26; id. Rud. 4, 4, 99: egomet continuo mecum;

    Certe captus est! Habet!

    Ter. And. 1, 1, 56 (id est vulneratus est. Habet enim qui percussus est: et proprie de gladiatoribus dicitur, Don.).—Hence: hăbĭtus, a, um, P. a., held or kept in a certain condition, state, humor (ante-class.).
    A.
    In gen.
    1.
    Lit.: equus nimis strigosus et male habitus, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11; v. in the foll.—
    2.
    Trop.:

    ut patrem tuum vidi esse habitum, diu etiam duras (lites) dabit,

    Ter. Heaut. 2, 4, 22.—
    B.
    In partic., physically, well kept, well conditioned, fleshy, corpulent:

    corpulentior videre atque habitior,

    Plaut. Ep. 1, 1, 8:

    si qua (virgo) est habitior paulo, pugilem esse aiunt, deducunt cibum,

    Ter. Eun. 2, 3, 23: (censores) equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem ejus uberrimum et habitissimum viderunt, etc., Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > habeo

  • 18 vicis

    vĭcis (as a gen.; the nom. does not occur), vicem, vice; in plur., vices (nom. and acc.) and vicibus (dat. and abl.), f. [cf. Gr. eikô, to yield; root Wik-; v. Curt. Gr. Etym. p. 135], change, interchange, alternation, alternate or reciprocal succession, vicissitude (the gen. not ante-Aug.; the other cases class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose; for which, in class. prose, vicissitudo).
    (α).
    Sing.: ignotus juvenum coetus alternā vice Inibat alacris, Enn. ap. Charis. p. 214 P. (Trag. v. 151 Vahl.):

    hac vice sermonum,

    conversation, Verg. A. 6, 535:

    vice sermonis,

    Ov. Tr. 4, 4, 79; cf. in the foll. b:

    deus haec fortasse benigna Reducet in sedem vice,

    Hor. Epod. 13, 8:

    solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

    id. C. 1, 4, 1:

    commoti Patres vice fortunarum humanarum,

    Liv. 7, 31, 6: dum Nox vicem peragit, performs the exchange, i. e. alternales with day, Ov. M. 4, 218:

    ridica contingens vitem mutuā vice sustinetur et sustinet,

    Col. 4, 16:

    versā vice,

    reversely, Dig. 43, 29, 3; App. Dogm. Plat. p. 32, 6; id. Flor. p. 363; Just. 6, 5, 11 al.—
    (β).
    Plur.:

    plerumque gratae divitibus vices Mundaeque parvo sub Lare pauperum Cenae,

    Hor. C. 3, 29, 13:

    et interrogandi se ipsum et respondendi sibi solent esse non ingratae vices,

    Quint. 9, 2, 14:

    loquendi,

    id. 6, 4, 11; Ov. P. 2, 10, 35:

    ipsius lectionis taedium vicibus levatur,

    Quint. 1, 12, 4:

    habet has vices condicio mortalium, ut adversa ex secundis, ex adversis secunda nascantur,

    Plin. Pan. 5 fin.:

    spatium diei noctis excipiunt vices,

    Phaedr. 2, 8, 10:

    haec quoque non perstant... Quasque vices peragant... docebo,

    what vicissitudes they undergo, Ov. M. 15, 238:

    mutat terra vices,

    renews her changes, Hor. C. 4, 7, 3:

    perque vicis modo Persephone! modo Filia! clamat,

    alternately, Ov. F. 4, 483; so,

    per vicis,

    id. M. 4, 40; Plin. 8, 7, 7, § 23:

    per vices annorum,

    i. e. every other year, id. 12, 14, 30, § 54:

    cur vicibus factis convivia ineant,

    alternately, by turns, Ov. F. 4, 353.—
    2.
    Adverb.: in vicem (also freq. one word, invĭcem; and less freq. vicem, in vices, or per vices), by turns, alternately, one after the other, mutually, reciprocally.
    a.
    In vicem: bibenda aqua: postero die etiam vinum: deinde in vicem alternis diebus modo aqua modo vinum, Cels. 3, 2 med.:

    reliqui, qui domi manserunt, se atque alios alunt: hi rursus in vicem anno post in armis sunt,

    Caes. B. G. 4, 1:

    propter vicinitatem simul eramus invicem,

    Cic. Att. 5, 10, 5; Quint. 11, 3, 168:

    multis invicem casibus victi victoresque,

    Liv. 2, 44, 12:

    non comisantium in vicem more jam diu vivimus inter nos,

    id. 40, 9, 8 Weissenb. ad loc.:

    in vicem inter se gratantes,

    id. 9, 43, 17:

    inque vicem tua me, te mea forma capit,

    Ov. H. 17, 180; id. M. 6, 631; 8, 473; Verg. G. 3, 188; Hor. S. 1, 3, 141 al.—
    b.
    Vicem:

    ut unus fasces haberet, et hoc insigne regium suam cujusque vicem, per omnes iret,

    Liv. 3, 36, 3; cf. id. 1, 9, 15.—
    c.
    In vices ( poet. and in post-Aug. prose):

    inque vices illum tectos qui laesit amores, Laedit amore pari,

    Ov. M. 4, 191; 12, 161; Tac. G. 26 Halm.—
    d.
    Per vices (post-Aug. and very rare):

    quod ipsum imperari per vices optimum est,

    Quint. 2, 4, 6 Halm.—
    B.
    In partic.
    1.
    A time, turn (late Lat.; cf. Orell. ad Hor. C. 4, 14, 13):

    ager tertiā vice arabitur,

    Pall. 10, 1:

    tribus per diem vicibus,

    id. 1, 3 fin.; cf.:

    tesserulas in medium vice suā quisque jaciebamus,

    Gell. 18, 13, 1:

    vice quādam,

    once, Sid. Ep. 7, 1; Aus. Pan. Grat. Aug. 4.—
    2.
    Reciprocal behavior or conduct, i. e. return, requital, reciprocal service, recompense, remuneration, retaliation (rare but class.):

    recito praedicationem amplissimi beneficii, vicem officii praesentis,

    Cic. Sest. 4, 10:

    tanto proclivius est injuriae quam beneficio vicem exsolvere,

    Tac. H. 4, 3; Prop. 1, 13, 10:

    redde vicem meritis,

    Ov. Am. 1, 6, 23:

    non poteris ipsa referre vicem,

    id. A. A. 1, 370; cf.:

    dejecit acer plus vice simplici (i. e. non tantam solum cladem illis intulit quantam ipsi dederant, sed duplum, Schol.),

    Hor. C. 4, 14, 13 Orell. ad loc.— Plur.:

    spernentem sperne, sequenti Redde vices,

    Ov. M. 14, 36:

    neque est ullus affectus... qui magis vices exigat,

    Plin. Pan. 85, 3.—
    3.
    The changes of fate, fate, hap, lot, condition, fortune, misfortune:

    mihi uni necesse erit et meam et aliorum vicem pertimescere?

    Cic. Dom. 4, 8:

    indignando et ipse vicem ejus,

    Liv. 40, 23, 1:

    tacite gementes tristem fortunae vicem,

    Phaedr. 5, 1, 6; cf.:

    vicem suam conquestus est,

    Suet. Aug. 66:

    convertere humanam vicem,

    Hor. Epod. 5, 88:

    publicā vice commoveri,

    Quint. 11, 1, 42; cf. id. 4, 1, 33.— Plur.:

    fors et Debita jura vicesque superbae Te maneant ipsum,

    Hor. C. 1, 28, 32:

    testor in occasu vestro nec tela nec ullas Vitavisse vices Danaūm,

    dangers, contests, Verg. A. 2, 433.—
    II.
    Transf., the position, place, room, stead, post, office, duty of one person or thing as assumed by another (the usual signif. of the word):

    heredum causa justissima est: nulla est enim persona, quae ad vicem ejus, qui e vitā emigrarit, propius accedat,

    Cic. Leg. 2, 19, 48:

    ego succedens in vicem imperii tui,

    Liv. 38, 48, 7:

    ipse in locum vicemque consulis provolat,

    id. 3, 18, 9:

    postquam (Juppiter) te dedit, qui erga omne humanum genus vice suā fungereris,

    stand in the place of, represent, Plin. Pan. 80, 6:

    fungar vice cotis,

    Hor. A. P. 304:

    per speciem alienae fungendae vicis opes suas firmavit,

    Liv. 1, 41, 6:

    ne sacra regiae vicis desererentur,

    id. 1, 20, 2:

    vestramque meamque vicem explete,

    Tac. A. 4, 8 fin.:

    cujus... ego vicem debeo inplere,

    Plin. Ep. 6, 6, 6:

    (Manus) adverbiorum atque pronominum obtinent vicem,

    Quint. 11, 3, 87:

    in ordine vicis suae,

    Vulg. Luc. 1, 8.— Plur.: non ad suum pertinere officium rati, quando divisae professionum vices essent, Quint. Inst. prooem. § 4.—
    2.
    Adverb.
    a.
    Vicem, with the gen. or a pers. pron., in the place of, instead of, on account of, for, for the sake of:

    eri vicem meamque,

    Plaut. Capt. 3, 3, 11:

    qui hodie sese excruciari meam vicem possit pati,

    id. Most. 2, 1, 8; cf. id. ib. 5, 2, 24:

    vos respondetote istinc istarum vicem,

    id. Rud. 3, 5, 34:

    tuam vicem saepe doleo,

    Cic. Fam. 12, 23, 3:

    suam vicem indignantem magistratu abisse,

    Liv. 2, 31, 11: remittimus hoc tibi, ne nostram vicem irascaris. id. 34, 32, 6:

    sollicito consuli... eorum vicem quos, etc.,

    id. 44, 3, 5:

    rex, vicem eorum quos ad tam manifestum periculum miserat,

    Curt. 7, 11, 20:

    maestus non suam vicem, sed propter, etc.,

    id. 7, 2, 5: cum Pompeius aedem Victoriae dedicaturus foret, cujus gradus vicem theatri essent, Tiro Tull. ap. [p. 1987] Gell. 10, 1, 7:

    quoniam res familiaris obsidis vicem esse apud rempublicam videbatur,

    Gell. 16, 10, 11.—
    (β).
    Sometimes in a more general sense, after the manner of, like:

    Sardanapali vicem in suo lectulo mori,

    Cic. Att. 10, 8, 7: ceteri vicem pecorum obtruncabantur, Sall. Fragm. ap. Non. p. 497, 26; cf. the foll.—
    b.
    Vice, instead of, for, on account of:

    in pane salis vice utuntur nitro,

    Plin. 31, 10, 46, § 115:

    temonis vice trahitur,

    Col. 6, 2, 7:

    murum urbi cocto latere circumdedit, harenae vice bitumine interstrato,

    Just. 1, 2, 7:

    exanimes vice unius,

    Liv. 1, 25, 6:

    senatus vice populi,

    Just. Inst. 1, 2, 5.—
    (β).
    In a more general sense (cf. the preced. numbers), after the manner of, like:

    jactari se passa fluctu algae vice,

    Plin. 9, 45, 68, § 147:

    moveri periclitantium vice possumus,

    Quint. 6, 2, 35:

    diebus ac noctibus vice mundi circumagi,

    Suet. Ner. 31:

    quaeque dixerat, oracli vice accipiens,

    Tac. A. 6, 21 fin.:

    ut deorum vice mortuos honorarent,

    like gods, Lact. 4, 28 fin.:

    vice navium,

    App. de Deo Socr. p. 47, 22:

    vice pecudum occidi,

    Lact. 5, 10, 6:

    vice imbellium proculcati,

    Dict. Cret. 3, 24.—
    c.
    In vicem, instead of, for, in place of:

    potest malleolus protinus in vicem viviradicis conseri,

    Col. 3, 14, 3:

    defatigatis in vicem integri succedunt,

    Caes. B. G. 7, 85:

    in omnium vicem regni unius insatiabilis amor Successit,

    Liv. 40, 8, 18:

    missis in vicem eorum quinque milibus sociorum,

    id. 31, 11, 3; Col. 5, 6, 1; so dat. vici, Quint. Decl. 6, 4.—
    d.
    Ad vicem, instead of, for:

    ad tegularum et imbricum vicem,

    Plin. 36, 22, 44, § 159:

    ad vicem solis cinis calidus subjectus,

    Pall. 4, 10 fin.; 3, 28;

    very rarely, ad invicem,

    Veg. Vet. 2, 7 fin.
    (β).
    In a more general sense (cf. in the preced. numbers a. and b.), after the manner of, like:

    majores natu a majoribus colebantur ad deum prope ad parentum vicem,

    Gell. 2, 15, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vicis

  • 19 ad

    ad, prep. with acc. (from the fourth century after Christ written also at; Etrusc. suf. -a; Osc. az; Umbr. and Old Lat. ar, as [p. 27] in Eug. Tab., in S. C. de Bacch., as arveho for adveho; arfuerunt, arfuisse, for adfuerunt, etc.; arbiter for adbiter; so, ar me advenias, Plant. Truc. 2, 2, 17; cf. Prisc. 559 P.; Vel. Long. 2232 P.; Fabretti, Glos. Ital. col. 5) [cf. Sanscr. adhi; Goth. and Eng. at; Celt. pref. ar, as armor, i.e. ad mare; Rom. a].
    I.
    As antith. to ab (as in to ex), in a progressive order of relation, ad denotes, first, the direction toward an object; then the reaching of or attaining to it; and finally, the being at or near it.
    A.
    In space.
    1.
    Direction toward, to, toward, and first,
    a.
    Horizontally:

    fugere ad puppim colles campique videntur,

    the hills and fields appear to fly toward the ship, Lucr. 4, 390: meridie umbrae cadunt ad septentrionem, ortu vero ad occasum, to or toward the north and west, Plin. 2, 13, and so often of the geog. position of a place in reference to the points of compass, with the verbs jacere, vergere, spectare, etc.:

    Asia jacet ad meridiem et austrum, Europa ad septentriones et aquiionem,

    Varr. L. L. 5, § 31 Mull.;

    and in Plin. very freq.: Creta ad austrum... ad septentrionem versa, 4, 20: ad Atticam vergente, 4, 21 al.—Also trop.: animus alius ad alia vitia propensior,

    Cic. Tusc. 4, 37, 81.—
    b.
    In a direction upwards (esp. in the poets, very freq.): manusque sursum ad caelum sustulit, Naev. ap. Non. 116, 30 (B. Pun. p. 13, ed. Vahl.): manus ad caeli templa tendebam lacrimans, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 50 ed. Vahl.); cf.:

    duplices tendens ad sidera palmas,

    Verg. A. 1, 93: molem ex profundo saxeam ad caelum vomit, Att. ap. Prisc. 1325 P.: clamor ad caelum volvendus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 104 Mull. (Ann. v. 520 ed. Vahl.) (cf. with this: tollitur in caelum clamor, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, or Ann. v. 422):

    ad caelumque ferat flammai fulgura rursum, of Aetna,

    Lucr. 1, 725; cf. id. 2, 191; 2, 325: sidera sola micant;

    ad quae sua bracchia tendens, etc.,

    Ov. M. 7, 188:

    altitudo pertingit ad caelum,

    Vulg. Dan. 4, 17.—
    c.
    Also in the direction downwards (for the usu. in):

    tardiore semper ad terras omnium quae geruntur in caelo effectu cadente quam visu,

    Plin. 2, 97, 99, § 216.
    2.
    The point or goal at which any thing arrives.
    a.
    Without reference to the space traversed in passing, to, toward (the most common use of this prep.): cum stupro redire ad suos popularis, Naev. ap. Fest. p. 317 Mull. (B. Pun. p. 14 ed. Vahl.):

    ut ex tam alto dignitatis gradu ad superos videatur potius quam ad inferos pervenisse,

    Cic. Lael. 3, 12: ad terras decidat aether, Lucan. 2, 58. —Hence,
    (α).
    With verbs which designate going, coming, moving, bearing, bringing near, adapting, taking, receiving, calling, exciting, admonishing, etc., when the verb is compounded with ad the prep. is not always repeated, but the constr. with the dat. or acc. employed; cf. Rudd. II. pp. 154, 175 n. (In the ante-class. per., and even in Cic., ad is generally repeated with most verbs, as, ad eos accedit, Cic. Sex. Rosc. 8:

    ad Sullam adire,

    id. ib. 25:

    ad se adferre,

    id. Verr. 4, 50:

    reticulum ad naris sibi admovebat,

    id. ib. 5, 27:

    ad laborem adhortantur,

    id. de Sen. 14:

    T. Vectium ad se arcessit,

    id. Verr. 5, 114; but the poets of the Aug. per., and the historians, esp. Tac., prefer the dative; also, when the compound verb contains merely the idea of approach, the constr. with ad and the acc. is employed; but when it designates increase, that with the dat. is more usual: accedit ad urbem, he approaches the city; but, accedit provinciae, it is added to the province.)—
    (β).
    Ad me, te, se, for domum meam, tuam, suam (in Plaut. and Ter. very freq.):

    oratus sum venire ad te huc,

    Plaut. Mil. 5, 1, 12: spectatores plaudite atque ite ad vos comissatum, id. Stich. fin.:

    eamus ad me,

    Ter. Eun. 3, 5, 64:

    ancillas traduce huc ad vos,

    id. Heaut. 4, 4, 22:

    transeundumst tibi ad Menedemum,

    id. 4, 4, 17: intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se, Lucil. ap. Charis. p. 86 P.:

    te oro, ut ad me Vibonem statim venias,

    Cic. Att. 3, 3; 16, 10 al.—
    (γ).
    Ad, with the name of a deity in the gen., is elliptical for ad templum or aedem (cf.:

    Thespiadas, quae ad aedem Felicitatis sunt,

    Cic. Verr. 4, 4; id. Phil. 2, 35:

    in aedem Veneris,

    Plaut. Poen. 1, 2, 120;

    in aedem Concordiae,

    Cic. Cat. 3, 9, 21;

    2, 6, 12): ad Dianae,

    to the temple of, Ter. Ad. 4, 2, 43:

    ad Opis,

    Cic. Att. 8, 1, 14:

    ad Castoris,

    id. Quint. 17:

    ad Juturnae,

    id. Clu. 101:

    ad Vestae,

    Hor. S. 1, 9, 35 al.: cf. Rudd. II. p. 41, n. 4, and p. 334.—
    (δ).
    With verbs which denote a giving, sending, informing, submitting, etc., it is used for the simple dat. (Rudd. II. p. 175): litteras dare ad aliquem, to send or write one a letter; and: litteras dare alicui, to give a letter to one; hence Cic. never says, like Caesar and Sall., alicui scribere, which strictly means, to write for one (as a receipt, etc.), but always mittere, scribere, perscribere ad aliquem:

    postea ad pistores dabo,

    Plaut. As. 3, 3, 119:

    praecipe quae ad patrem vis nuntiari,

    id. Capt. 2, 2, 109:

    in servitutem pauperem ad divitem dare,

    Ter. Ph. 4, 3, 48:

    nam ad me Publ. Valerius scripsit,

    Cic. Fam. 14, 2 med.:

    de meis rebus ad Lollium perscripsi,

    id. ib. 5, 3:

    velim domum ad te scribas, ut mihi tui libri pateant,

    id. Att. 4, 14; cf. id. ib. 4, 16:

    ad primam (sc. epistulam) tibi hoc scribo,

    in answer to your first, id. ib. 3, 15, 2:

    ad Q. Fulvium Cons. Hirpini et Lucani dediderunt sese,

    Liv. 27, 15, 1; cf. id. 28, 22, 5.—Hence the phrase: mittere or scribere librum ad aliquem, to dedicate a book to one (Greek, prosphônein):

    has res ad te scriptas, Luci, misimus, Aeli,

    Lucil. Sat. 1, ap. Auct. Her. 4, 12:

    quae institueram, ad te mittam,

    Cic. Q. Fr. 3, 5: ego interea admonitu tuo perfeci sane argutulos libros ad Varronem;

    and soon after: mihi explices velim, maneasne in sententia, ut mittam ad eum quae scripsi,

    Cic. Att. 13, 18; cf. ib. 16; Plin. 1, 19.—So in titles of books: M. Tullii Ciceronis ad Marcum Brutum Orator; M. T. Cic. ad Q. Fratrem Dialogi tres de Oratore, etc.—In the titles of odes and epigrams ad aliquem signifies to, addressed to.
    (ε).
    With names of towns after verbs of motion, ad is used in answer to the question Whither? instead of the simple acc.; but commonly with this difference, that ad denotes to the vicinity of, the neighborhood of:

    miles ad Capuam profectus sum, quintoque anno post ad Tarentum,

    Cic. de Sen. 4, 10; id. Fam. 3, 81:

    ad Veios,

    Liv. 5, 19; 14, 18; cf. Caes. B. G. 1, 7; id. B. C. 3, 40 al.—Ad is regularly used when the proper name has an appellative in apposition to it:

    ad Cirtam oppidum iter constituunt,

    Sall. J. 81, 2; so Curt. 3, 1, 22; 4, 9, 9;

    or when it is joined with usque,

    Cic. Verr. 2, 1, 34, § 87; id. Deiot, 7, 19.— (When an adjective is added, the simple acc. is used poet., as well as with ad:

    magnum iter ad doctas proficisci cogor Athenas,

    Prop. 3, 21, 1; the simple acc., Ov. H. 2, 83: doctas jam nunc eat, inquit, Athenas).—
    (ζ).
    With verbs which imply a hostile movement toward, or protection in respect to any thing, against = adversus:

    nonne ad senem aliquam fabricam fingit?

    Ter. Heaut. 3, 2, 34:

    Lernaeas pugnet ad hydras,

    Prop. 3, 19, 9: neque quo pacto fallam, nec quem dolum ad eum aut machinam commoliar, old poet in Cic. N. D. 3, 29, 73:

    Belgarum copias ad se venire vidit,

    Caes. B. G. 2, 5; 7, 70:

    ipse ad hostem vehitur,

    Nep. Dat. 4, 5; id. Dion. 5, 4: Romulus ad regem impetus facit (a phrase in which in is commonly found), Liv. 1, 5, 7, and 44, 3, 10:

    aliquem ad hostem ducere,

    Tac. A. 2, 52:

    clipeos ad tela protecti obiciunt,

    Verg. A. 2, 443:

    munio me ad haec tempora,

    Cic. Fam. 9, 18:

    ad hos omnes casus provisa erant praesidia,

    Caes. B. G. 7, 65; 7, 41;

    so with nouns: medicamentum ad aquam intercutem,

    Cic. Off. 3, 24:

    remedium ad tertianam,

    Petr. Sat. 18:

    munimen ad imbris,

    Verg. G. 2, 352:

    farina cum melle ad tussim siccam efficasissima est,

    Plin. 20, 22, 89, § 243:

    ad muliebre ingenium efficaces preces,

    Liv. 1, 9; 1, 19 (in these two passages ad may have the force of apud, Hand).—
    (η).
    The repetition of ad to denote the direction to a place and to a person present in it is rare:

    nunc tu abi ad forum ad herum,

    Plaut. As. 2, 2, 100; cf.:

    vocatis classico ad concilium militibus ad tribunos,

    Liv. 5 47.—(The distinction between ad and in is given by Diom. 409 P., thus: in forum ire est in ipsum forum intrare; ad forum autem ire, in locum foro proximum; ut in tribunal et ad tribunal venire non unum est; quia ad tribunal venit litigator, in tribunal vero praetor aut judex; cf. also Sen. Ep. 73, 14, deus ad homines venit, immo, quod propius est, in homines venit.)—
    b.
    The terminus, with ref. to the space traversed, to, even to, with or without usque, Quint. 10, 7, 16: ingurgitavit usque ad imum gutturem, Naev. ap. Non. 207, 20 (Rib. Com. Rel. p. 30): dictator pervehitur usque ad oppidum, Naev. ap. Varr. L. L. 5, § 153 Mull. (B. Pun. p. 16 ed. Vahl.):

    via pejor ad usque Baii moenia,

    Hor. S. 1, 5, 96; 1, 1, 97:

    rigidum permanat frigus ad ossa,

    Lucr. 1, 355; 1, 969:

    cum sudor ad imos Manaret talos,

    Hor. S. 1, 9, 10:

    ut quantum posset, agmen ad mare extenderet,

    Curt. 3, 9, 10:

    laeva pars ad pectus est nuda,

    id. 6, 5, 27 al. —Hence the Plinian expression, petere aliquid (usque) ad aliquem, to seek something everywhere, even with one:

    ut ad Aethiopas usque peteretur,

    Plin. 36, 6, 9, § 51 (where Jan now reads ab Aethiopia); so,

    vestis ad Seras peti,

    id. 12, 1, 1.— Trop.:

    si quid poscam, usque ad ravim poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    deverberasse usque ad necem,

    Ter. Phorm. 2, 2, 13;

    without usque: hic ad incitas redactus,

    Plaut. Trin. 2, 4, 136; 4, 2, 52; id. Poen. 4, 2, 85; illud ad incitas cum redit atque internecionem, Lucil. ap. Non. 123, 20:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 29, § 70; so Hor. S. 1, 2, 42; Liv. 24, 38, 9; Tac. A. 11, 37; Suet. Ner. 26; id. Dom. 8 al.
    3.
    Nearness or proximity in gen. = apud, near to, by, at, close by (in anteclass. per. very freq.; not rare later, esp. in the historians): pendent peniculamenta unum ad quemque pedum, trains are suspended at each foot, Enn. ap. Non. 149, 33 (Ann. v. 363 ed. Vahl.):

    ut in servitute hic ad suum maneat patrem,

    Plaut. Capt. prol. 49; cf. id. ib. 2, 3, 98;

    3, 5, 41: sol quasi flagitator astat usque ad ostium,

    stands like a creditor continually at the door, id. Most. 3, 2, 81 (cf. with same force, Att. ap. Non. 522, 25;

    apud ipsum astas): ad foris adsistere,

    Cic. Verr. 1, 66; id. Arch. 24:

    astiterunt ad januam,

    Vulg. Act. 10, 17:

    non adest ad exercitum,

    Plaut. Am. 1, 3, 6; cf. ib. prol. 133:

    aderant ad spectaculum istud,

    Vulg. Luc. 23, 48: has (testas) e fenestris in caput Deiciunt, qui prope ad ostium adspiraverunt, Lucil. ap. Non. 288, 31:

    et nec opinanti Mors ad caput adstitit,

    Lucr. 3, 959:

    quod Romanis ad manum domi supplementum esset,

    at hand, Liv. 9, 19, 6:

    haec arma habere ad manum,

    Quint. 12, 5, 1:

    dominum esse ad villam,

    Cic. Sull. 20; so id. Verr. 2, 21:

    errantem ad flumina,

    Verg. E. 6, 64; Tib. 1, 10, 38; Plin. 7, 2, § 12; Vitr. 7, 14; 7, 12; and ellipt. (cf. supra, 2. g):

    pecunia utinam ad Opis maneret!

    Cic. Phil. 1, 17.—Even of persons:

    qui primum pilum ad Caesarem duxerat (for apud),

    Caes. B. G. 6, 38; so id. ib. 1, 31; 3, 9; 5, 53; 7, 5; id. B. C. 3, 60:

    ad inferos poenas parricidii luent,

    among, Cic. Phil. 14, 13:

    neque segnius ad hostes bellum apparatur,

    Liv. 7, 7, 4: pugna ad Trebiam, ad Trasimenum, ad Cannas, etc., for which Liv. also uses the gen.:

    si Trasimeni quam Trebiae, si Cannarum quam Trasimeni pugna nobilior esset, 23, 43, 4.—Sometimes used to form the name of a place, although written separately, e. g. ad Murcim,

    Varr. L. L. 5, § 154:

    villa ad Gallinas, a villa on the Flaminian Way,

    Plin. 15, 30, 40, § 37: ad urbem esse (of generals), to remain outside the city (Rome) until permission was given for a triumph:

    “Esse ad urbem dicebantur, qui cum potestate provinciali aut nuper e provincia revertissent, aut nondum in provinciam profecti essent... solebant autem, qui ob res in provincia gestas triumphum peterent, extra urbem exspectare, donec, lege lata, triumphantes urbem introire possent,”

    Manut. ad Cic. Fam. 3, 8.—So sometimes with names of towns and verbs of rest:

    pons, qui erat ad Genavam,

    Caes. B. G. 1, 7:

    ad Tibur mortem patri minatus est,

    Cic. Phil. 6, 4, 10:

    conchas ad Caietam legunt,

    id. Or. 2, 6:

    ad forum esse,

    to be at the market, Plaut. Ps. 4, 7, 136; id. Most. 3, 2, 158; cf. Ter. Ph. 4, 2, 8; id. And. 1, 5, 19.—Hence, adverb., ad dextram (sc. manum, partem), ad laevam, ad sinistram, to the right, to the left, or on the right, on the left:

    ad dextram,

    Att. Rib. Trag. Rel. p. 225; Plaut. Poen. 3, 4, 1; Ter. Ad. 4, 2, 44; Cic. Univ. 13; Caes. B. C. 1, 69:

    ad laevam,

    Enn. Rib. Trag. Rel. p. 51; Att. ib. p. 217: ad sinistram, Ter. [p. 28] Ad. 4, 2, 43 al.:

    ad dextram... ad laevam,

    Liv. 40, 6;

    and with an ordinal number: cum plebes ad tertium milliarium consedisset,

    at the third milestone, Cic. Brut. 14, 54, esp. freq. with lapis:

    sepultus ad quintum lapidem,

    Nep. Att. 22, 4; so Liv. 3, 69 al.; Tac. H. 3, 18; 4, 60 (with apud, Ann. 1, 45; 3, 45; 15, 60) al.; cf. Rudd. II. p. 287.
    B.
    In time, analogous to the relations given in A.
    1.
    Direction toward, i. e. approach to a definite point of time, about, toward:

    domum reductus ad vesperum,

    toward evening, Cic. Lael. 3, 12:

    cum ad hiemem me ex Cilicia recepissem,

    toward winter, id. Fam. 3, 7.—
    2.
    The limit or boundary to which a space of time extends, with and without usque, till, until, to, even to, up to:

    ego ad illud frugi usque et probus fui,

    Plaut. Most. 1, 2, 53:

    philosophia jacuit usque ad hanc aetatem,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5; id. de Sen. 14:

    quid si hic manebo potius ad meridiem,

    Plaut. Most. 3, 1, 55; so id. Men. 5, 7, 33; id. Ps. 1, 5, 116; id. As. 2, 1, 5:

    ad multam noctem,

    Cic. de Sen. 14:

    Sophocles ad summam senectutem tragoedias fecit,

    id. ib. 2; cf. id. Rep. 1, 1:

    Alexandream se proficisci velle dixit (Aratus) remque integram ad reditum suum jussit esse,

    id. Off. 2, 23, 82:

    bestiae ex se natos amant ad quoddam tempus,

    id. Lael. 8; so id. de Sen. 6; id. Somn. Sc. 1 al. —And with ab or ab-usque, to desig. the whole period of time passed away:

    ab hora octava ad vesperum secreto collocuti sumus,

    Cic. Att. 7, 8:

    usque ab aurora ad hoc diei,

    Plaut. Poen. 1, 2, 8.—
    3.
    Coincidence with a point of time, at, on, in, by:

    praesto fuit ad horam destinatam,

    at the appointed hour, Cic. Tusc. 5, 22:

    admonuit ut pecuniam ad diem solverent,

    on the day of payment, id. Att. 16, 16 A:

    nostra ad diem dictam fient,

    id. Fam. 16, 10, 4; cf. id. Verr. 2, 2, 5: ad lucem denique arte et graviter dormitare coepisse, at (not toward) daybreak, id. Div. 1, 28, 59; so id. Att. 1, 3, 2; 1, 4, 3; id. Fin. 2, 31, 103; id. Brut. 97, 313:

    ad id tempus,

    Caes. B. C. 1, 24; Sall. J. 70, 5; Tac. A. 15, 60; Suet. Aug. 87; Domit. 17, 21 al.
    C.
    The relations of number.
    1.
    An approximation to a sum designated, near, near to, almost, about, toward (cf. Gr. epi, pros with acc. and the Fr. pres de, a peu pres, presque) = circiter (Hand, Turs. I. p. 102):

    ad quadraginta eam posse emi minas,

    Plaut. Ep. 2, 2, 111:

    nummorum Philippum ad tria milia,

    id. Trin. 1, 2, 115; sometimes with quasi added:

    quasi ad quadraginta minas,

    as it were about, id. Most. 3, 1, 95; so Ter. Heaut. 1, 1, 93:

    sane frequentes fuimus omnino ad ducentos,

    Cic. Q. Fr. 2, 1:

    cum annos ad quadraginta natus esset,

    id. Clu. 40, 110:

    ad hominum milia decem,

    Caes. B. G. 1, 4:

    oppida numero ad duodecim, vicos ad quadringentos,

    id. ib. 1, 5.—In the histt. and post-Aug. authors ad is added adverbially in this sense (contrary to Gr. usage, by which amphi, peri, and eis with numerals retain their power as prepositions): ad binum milium numero utrinque sauciis factis, Sisenn. ap. Non. 80, 4:

    occisis ad hominum milibus quattuor,

    Caes. B. G. 2, 33:

    ad duorum milium numero ceciderunt,

    id. B. C. 3, 53:

    ad duo milia et trecenti occisi,

    Liv. 10, 17, 8; so id. 27, 12, 16; Suet. Caes. 20; cf. Rudd. II. p. 334.—
    2.
    The terminus, the limit, to, unto, even to, a designated number (rare):

    ranam luridam conicere in aquam usque quo ad tertiam partem decoxeris,

    Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. App. Herb. 41:

    aedem Junonis ad partem dimidiam detegit,

    even to the half, Liv. 42, 3, 2:

    miles (viaticum) ad assem perdiderat,

    to a farthing, to the last farthing, Hor. Ep. 2, 2, 27; Plin. Ep. 1, 15:

    quid ad denarium solveretur,

    Cic. Quint. 4.—The phrase omnes ad unum or ad unum omnes, or simply ad unum, means lit. all to one, i. e. all together, all without exception; Gr. hoi kath hena pantes (therefore the gender of unum is changed according to that of omnes): praetor omnes extra castra, ut stercus, foras ejecit ad unum, Lucil. ap. Non. 394, 22:

    de amicitia omnes ad unum idem sentiunt,

    Cic. Lael. 23:

    ad unum omnes cum ipso duce occisi sunt,

    Curt. 4, 1, 22 al.:

    naves Rhodias afflixit ita, ut ad unam omnes constratae eliderentur,

    Caes. B. C. 3, 27; onerariae omnes ad unam a nobis sunt exceptae, Cic. Fam. 12, 14 (cf. in Gr. hoi kath hena; in Hebr., Exod. 14, 28).— Ad unum without omnes:

    ego eam sententiam dixi, cui sunt assensi ad unum,

    Cic. Fam. 10, 16:

    Juppiter omnipotens si nondum exosus ad unum Trojanos,

    Verg. A. 5, 687.
    D.
    In the manifold relations of one object to another.
    1.
    That in respect of or in regard to which a thing avails, happens, or is true or important, with regard to, in respect of, in relation to, as to, to, in.
    a.
    With verbs:

    ad omnia alia aetate sapimus rectius,

    in respect to all other things we grow wiser by age, Ter. Ad. 5, 3, 45:

    numquam ita quisquam bene ad vitam fuat,

    id. ib. 5, 4, 1:

    nil ibi libatum de toto corpore (mortui) cernas ad speciem, nil ad pondus,

    that nothing is lost in form or weight, Lucr. 3, 214; cf. id. 5, 570; Cic. Verr. 2, 1, 21, § 58; id. Mur. 13, 29: illi regi Cyro subest, ad immutandi animi licentiam, crudelissimus ille Phalaris, in that Cyrus, in regard to the liberty of changing his disposition (i. e. not in reality, but inasmuch as he is at liberty to lay aside his good character, and assume that of a tyrant), there is concealed another cruel Phalaris, Cic. Rep. 1, 28:

    nil est ad nos,

    is nothing to us, concerns us not, Lucr. 3, 830; 3, 845:

    nil ad me attinet,

    Ter. Ad. 1, 2, 54:

    nihil ad rem pertinet,

    Cic. Caecin. 58;

    and in the same sense elliptically: nihil ad Epicurum,

    id. Fin. 1, 2, 5; id. Pis. 68:

    Quid ad praetorem?

    id. Verr. 1, 116 (this usage is not to be confounded with that under 4.).—
    b.
    With adjectives:

    ad has res perspicax,

    Ter. Heaut. 2, 3, 129:

    virum ad cetera egregium,

    Liv. 37, 7, 15:

    auxiliaribus ad pugnam non multum Crassus confidebat,

    Caes. B. G. 3, 25:

    ejus frater aliquantum ad rem est avidior,

    Ter. Eun. 1, 2, 51; cf. id. And. 1, 2, 21; id. Heaut. 2, 3, 129:

    ut sit potior, qui prior ad dandum est,

    id. Phorm. 3, 2, 48:

    difficilis (res) ad credendum,

    Lucr. 2, 1027:

    ad rationem sollertiamque praestantior,

    Cic. N. D. 2, 62; so id. Leg. 2, 13, 33; id. Fin. 2, 20, 63; id. Rosc. Am. 30, 85; id. Font. 15; id. Cat. 1, 5, 12; id. de Or. 1, 25, 113; 1, 32, 146; 2, 49, 200; id. Fam. 3, 1, 1; Liv. 9, 16, 13; Tac. A. 12, 54 al.—
    c.
    With nouns:

    prius quam tuum, ut sese habeat, animum ad nuptias perspexerit,

    before he knew your feeling in regard to the marriage, Ter. And. 2, 3, 4 (cf. Gr. hopôs echei tis pros ti):

    mentis ad omnia caecitas,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11:

    magna vis est fortunae in utramque partem vel ad secundas res vel ad adversas,

    id. Off. 2, 6; so id. Par. 1:

    ad cetera paene gemelli,

    Hor. Ep. 1, 10, 3.—So with acc. of gerund instead of the gen. from the same vb.:

    facultas ad scribendum, instead of scribendi,

    Cic. Font. 6;

    facultas ad agendum,

    id. de Imp. Pomp. 1, 2: cf. Rudd. II. p. 245.—
    d.
    In gramm.: nomina ad aliquid dicta, nouns used in relation to something, i. e. which derive their significance from their relation to another object: quae non possunt intellegi sola, ut pater, mater;

    jungunt enim sibi et illa propter quae intelleguntur,

    Charis. 129 P.; cf. Prisc. 580 ib.—
    2.
    With words denoting measure, weight, manner, model, rule, etc., both prop. and fig., according to, agreeably to, after (Gr. kata, pros):

    columnas ad perpendiculum exigere,

    Cic. Mur. 77:

    taleis ferreis ad certum pondus examinatis,

    Caes. B. G. 5, 12: facta sunt ad certam formam. Lucr. 2, 379:

    ad amussim non est numerus,

    Varr. 2, 1, 26:

    ad imaginem facere,

    Vulg. Gen. 1, 26:

    ad cursus lunae describit annum,

    Liv. 1, 19:

    omnia ad diem facta sunt,

    Caes. B. G. 2, 5:

    Id ad similitudinem panis efficiebant,

    id. B. C. 3, 48; Vulg. Gen. 1, 26; id. Jac. 3, 9:

    ad aequos flexus,

    at equal angles, Lucr. 4, 323: quasi ad tornum levantur, to or by the lathe, id. 4, 361:

    turres ad altitudiem valli,

    Caes. B. G. 5, 42; Liv. 39, 6:

    ad eandem crassitudinem structi,

    id. 44, 11:

    ad speciem cancellorum scenicorum,

    with the appearance of, like, Varr. R. R. 3, 5, 8:

    stagnum maris instar, circumseptum aedificiis ad urbium speciem,

    Suet. Ner. 31:

    lascivum pecus ludens ad cantum,

    Liv. Andron. Rib. Trag. Rel. p. 1:

    canere ad tibiam,

    Cic. Tusc. 4, 2: canere ad tibicinem, id. ib. 1, 2 (cf.:

    in numerum ludere,

    Verg. E. 6, 28; id. G. 4, 175):

    quod ad Aristophanis lucernam lucubravi,

    Varr. L. L. 5, § 9 Mull.: carmen castigare ad unguem, to perfection (v. unguis), Hor. A. P. 294:

    ad unguem factus homo,

    a perfect gentleman, id. S. 1, 5, 32 (cf. id. ib. 2, 7, 86):

    ad istorum normam sapientes,

    Cic. Lael. 5, 18; id. Mur. 3:

    Cyrus non ad historiae fidem scriptus, sed ad effigiem justi imperii,

    id. Q. Fr. 1, 1, 8:

    exercemur in venando ad similitudinem bellicae disciplinae,

    id. N. D. 2, 64, 161: so,

    ad simulacrum,

    Liv. 40, 6:

    ad Punica ingenia,

    id. 21, 22:

    ad L. Crassi eloquentiam,

    Cic. Var. Fragm. 8:

    omnia fient ad verum,

    Juv. 6, 324:

    quid aut ad naturam aut contra sit,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    ad hunc modum institutus est,

    id. Tusc. 2, 3; Caes. B. G. 2, 31; 3, 13:

    ad eundem istunc modum,

    Ter. Ad. 3, 3, 70:

    quem ad modum, q. v.: ad istam faciem est morbus, qui me macerat,

    of that kind, Plaut. Cist. 1, 1, 73; id. Merc. 2, 3, 90; cf.

    91: cujus ad arbitrium copia materiai cogitur,

    Lucr. 2, 281:

    ad eorum arbitrium et nutum totos se fingunt,

    to their will and pleasure, Cic. Or. 8, 24; id. Quint. 71:

    ad P. Lentuli auctoritatem Roma contendit,

    id. Rab. Post. 21:

    aliae sunt legati partes, aliae imperatoris: alter omnia agere ad praescriptum, alter libere ad summam rerum consulere debet,

    Caes. B. C. 3, 51:

    rebus ad voluntatem nostram fluentibus,

    Cic. Off. 1, 26:

    rem ad illorum libidinem judicarunt,

    id. Font. 36:

    ad vulgi opinionem,

    id. Off. 3, 21.—So in later Lat. with instar:

    ad instar castrorum,

    Just. 36, 3, 2:

    scoparum,

    App. M. 9, p. 232:

    speculi,

    id. ib. 2, p. 118: ad hoc instar mundi, id. de Mundo, p. 72.—Sometimes, but very rarely, ad is used absol. in this sense (so also very rarely kata with acc., Xen. Hell. 2, 3; Luc. Dial. Deor. 8): convertier ad nos, as we (are turned), Lucr. 4, 317:

    ad navis feratur,

    like ships, id. 4, 897 Munro. —With noun:

    ad specus angustiac vallium,

    like caves, Caes. B. C. 3, 49.—Hence,
    3.
    With an object which is the cause or reason, in conformity to which, from which, or for which, any thing is or is done.
    a.
    The moving cause, according to, at, on, in consequence of:

    cetera pars animae paret et ad numen mentis momenque movetur,

    Lucr. 3, 144:

    ad horum preces in Boeotiam duxit,

    on their entreaty, Liv. 42, 67, 12: ad ea Caesar veniam ipsique et conjugi et fratribus tribuit, in consequence of or upon this, he, etc., Tac. Ann. 12, 37.—
    b.
    The final cause, or the object, end, or aim, for the attainment of which any thing,
    (α).
    is done,
    (β).
    is designed, or,
    (γ).
    is fitted or adapted (very freq.), to, for, in order to.
    (α).
    Seque ad ludos jam inde abhinc exerceant, Pac. ap. Charis. p. 175 P. (Rib. Trag. Rel. p. 80):

    venimus coctum ad nuptias,

    in order to cook for the wedding, Plaut. Aul. 3, 2, 15:

    omnis ad perniciem instructa domus,

    id. Bacch. 3, 1, 6; cf. Ter. Heaut. 3, 1, 41; Liv. 1, 54:

    cum fingis falsas causas ad discordiam,

    in order to produce dissension, Ter. Hec. 4, 4, 71:

    quantam fenestram ad nequitiam patefeceris,

    id. Heaut. 3, 1, 72:

    utrum ille, qui postulat legatum ad tantum bellum, quem velit, idoneus non est, qui impetret, cum ceteri ad expilandos socios diripiendasque provincias, quos voluerunt, legatos eduxerint,

    Cic. de Imp. Pomp. 19, 57:

    ego vitam quoad putabo tua interesse, aut ad spem servandam esse, retinebo,

    for hope, id. Q. Fr. 1, 4; id. Fam. 5, 17:

    haec juventutem, ubi familiares opes defecerant, ad facinora incendebant,

    Sall. C. 13, 4:

    ad speciem atque ad usurpationem vetustatis,

    Cic. Agr. 2, 12, 31; Suet. Caes. 67:

    paucis ad speciem tabernaculis relictis,

    for appearance, Caes. B. C. 2, 35; so id. ib. 2, 41; id. B. G. 1, 51.—
    (β).
    Aut equos alere aut canes ad venandum. Ter. And. 1, 1, 30:

    ingenio egregie ad miseriam natus sum,

    id. Heaut. 3, 1, 11;

    (in the same sense: in rem,

    Hor. C. 1, 27, 1, and the dat., Ter. Ad. 4, 2, 6):

    ad cursum equum, ad arandum bovem, ad indagandum canem,

    Cic. Fin. 2, 13, 40:

    ad frena leones,

    Verg. A. 10, 253:

    delecto ad naves milite,

    marines, Liv. 22, 19 Weissenb.:

    servos ad remum,

    rowers, id. 34, 6; and:

    servos ad militiam emendos,

    id. 22, 61, 2:

    comparasti ad lecticam homines,

    Cat. 10, 16:

    Lygdamus ad cyathos,

    Prop. 4, 8, 37; cf.:

    puer ad cyathum statuetur,

    Hor. C. 1, 29, 8.—
    (γ).
    Quae oportet Signa esse [p. 29] ad salutem, omnia huic osse video, everything indicative of prosperity I see in him, Ter. And. 3, 2, 2:

    haec sunt ad virtutem omnia,

    id. Heaut. 1, 2, 33:

    causa ad objurgandum,

    id. And. 1, 1, 123:

    argumentum ad scribendum,

    Cic. Att. 9, 7 (in both examples instead of the gen. of gerund., cf. Rudd. II. p. 245):

    vinum murteum est ad alvum crudam,

    Cato R. R. 125:

    nulla res tantum ad dicendum proficit, quantum scriptio,

    Cic. Brut. 24:

    reliquis rebus, quae sunt ad incendia,

    Caes. B. C. 3, 101 al. —So with the adjectives idoneus, utilis, aptus, instead of the dat.:

    homines ad hanc rem idoneos,

    Plaut. Poen. 3, 2, 6:

    calcei habiles et apti ad pedem,

    Cic. de Or. 1, 54, 231:

    orator aptus tamen ad dicendum,

    id. Tusc. 1, 3, 5:

    sus est ad vescendum hominibus apta,

    id. N. D. 2, 64, 160:

    homo ad nullam rem utilis,

    id. Off. 3, 6:

    ad segetes ingeniosus ager,

    Ov. F. 4, 684.—(Upon the connection of ad with the gerund. v. Zumpt, § 666; Rudd. II. p. 261.)—
    4.
    Comparison (since that with which a thing is compared is considered as an object to which the thing compared is brought near for the sake of comparison), to, compared to or with, in comparison with:

    ad sapientiam hujus ille (Thales) nimius nugator fuit,

    Plaut. Capt. 2, 2, 25; id. Trin. 3, 2, 100:

    ne comparandus hic quidem ad illum'st,

    Ter. Eun. 4, 4, 14; 2, 3, 69:

    terra ad universi caeli complexum,

    compared with the whole extent of the heavens, Cic. Tusc. 1, 17, 40:

    homini non ad cetera Punica ingenia callido,

    Liv. 22, 22, 15:

    at nihil ad nostram hanc,

    nothing in comparison with, Ter. Eun. 2, 3, 70; so Cic. Deiot. 8, 24; and id. de Or. 2, 6, 25.
    E.
    Adverbial phrases with ad.
    1.
    Ad omnia, withal, to crown all:

    ingentem vim peditum equitumque venire: ex India elephantos: ad omnia tantum advehi auri, etc.,

    Liv. 35, 32, 4.—
    2.
    Ad hoc and ad haec (in the historians, esp. from the time of Livy, and in authors after the Aug. per.), = praeterea, insuper, moreover, besides, in addition, epi toutois:

    nam quicumque impudicus, adulter, ganeo, etc.: praeterea omnes undique parricidae, etc.: ad hoc, quos manus atque lingua perjurio aut sanguine civili alebat: postremo omnes, quos, etc.,

    Sall. C. 14, 2 and 3:

    his opinionibus inflato animo, ad hoc vitio quoque ingenii vehemens,

    Liv. 6, 11, 6; 42, 1, 1; Tac. H. 1, 6; Suet. Aug. 22 al.—
    3.
    Ad id quod, beside that (very rare):

    ad id quod sua sponte satis conlectum animorum erat, indignitate etiam Romani accendebantur,

    Liv. 3, 62, 1; so 44, 37, 12.—
    4.
    Ad tempus.
    a.
    At a definite, fixed time, Cic. Att. 13, 45; Liv. 38, 25, 3.—
    b.
    At a fit, appropriate time, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; Liv. 1, 7, 13.—
    c.
    For some time, for a short time, Cic. Off. 1, 8, 27; id. Lael. 15, 53; Liv. 21, 25, 14.—
    d.
    According to circumstances, Cic. Planc. 30, 74; id. Cael. 6, 13; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9.—
    5.
    Ad praesens (for the most part only in post-Aug. writers).
    a.
    For the moment, for a short time, Cic. Fam. 12, 8; Plin. 8, 22, 34; Tac. A. 4, 21.—
    b.
    At present, now, Tac. A. 16, 5; id. H. 1, 44.—So, ad praesentiam, Tac. A. 11, 8.—
    6.
    Ad locum, on the spot:

    ut ad locum miles esset paratus,

    Liv. 27, 27, 2.—
    7.
    Ad verbum, word for word, literally, Cic. Fin. 1, 2, 4; id. de Or. 1, 34, 157; id. Ac. 2, 44, 135 al.—
    8.
    Ad summam.
    a.
    On the whole, generally, in general, Cic. Fam. 14, 14, 3; id. Att. 14, 1; Suet. Aug. 71.—
    b.
    In a word, in short, Cic. Off. 1, 41, 149; Hor. Ep. 1, 1, 106. —
    9.
    Ad extremum, ad ultimum, ad postremum.
    a.
    At the end, finally, at last.
    (α).
    Of place, at the extremity, extreme point, top, etc.:

    missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum, unde ferrum exstabat,

    Liv. 21, 8, 10.—
    (β).
    Of time = telos de, at last, finally:

    ibi ad postremum cedit miles,

    Plaut. Aul. 3, 5, 52; so id. Poen. 4, 2, 22; Cic. Off. 3, 23, 89; id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 7, 53; Liv. 30, 15, 4 al.— Hence,
    (γ).
    of order, finally, lastly, = denique: inventa componere; tum ornare oratione; post memoria sepire;

    ad extremum agere cum dignitate,

    Cic. de Or. 1, 31, 142.—
    b.
    In Liv., to the last degree, quite: improbus homo, sed non ad extremum perditus, 23, 2, 3; cf.:

    consilii scelerati, sed non ad ultimum dementis,

    id. 28, 28, 8.—
    10.
    Quem ad finem? To what limit? How far? Cic. Cat. 1, 1; id. Verr. 5, 75.—
    11.
    Quem ad modum, v. sub h. v.
    a.
    Ad (v. ab, ex, in, etc.) is not repeated like some other prepositions with interrog. and relative pronouns, after nouns or demonstrative pronouns:

    traducis cogitationes meas ad voluptates. Quas? corporis credo,

    Cic. Tusc. 3, 17, 37 (ubi v. Kuhner).—
    b.
    Ad is sometimes placed after its substantive:

    quam ad,

    Ter. Phorm. 3, 2, 39:

    senatus, quos ad soleret, referendum censuit,

    Cic. N. D. 2, 4:

    ripam ad Araxis,

    Tac. Ann. 12, 51;

    or between subst. and adj.: augendam ad invidiam,

    id. ib. 12, 8.—
    c.
    The compound adque for et ad (like exque, eque, and, poet., aque) is denied by Moser, Cic. Rep. 2, 15, p. 248, and he reads instead of ad humanitatem adque mansuetudinem of the MSS., hum. atque mans. But adque, in acc. with later usage, is restored by Hand in App. M. 10, p. 247, adque haec omnia oboediebam for atque; and in Plaut. Capt. 2, 3, 9, utroque vorsum rectum'st ingenium meum, ad se adque illum, is now read, ad te atque ad illum (Fleck., Brix).
    II.
    In composition.
    A.
    Form. According to the usual orthography, the d of the ad remains unchanged before vowels, and before b, d, h, m, v: adbibo, adduco, adhibeo, admoveo, advenio; it is assimilated to c, f, g, l, n, p, r, s, t: accipio, affigo, aggero, allabor, annumero, appello, arripio, assumo, attineo; before g and s it sometimes disappears: agnosco, aspicio, asto: and before qu it passes into c: acquiro, acquiesco.—But later philologists, supported by old inscriptions and good MSS., have mostly adopted the following forms: ad before j, h, b, d, f, m, n, q, v; ac before c, sometimes, but less well, before q; ag and also ad before g; a before gn, sp, sc, st; ad and also al before l; ad rather than an before n; ap and sometimes ad before p; ad and also ar before r; ad and also as before s; at and sometimes ad before t. In this work the old orthography has commonly been retained for the sake of convenient reference, but the better form in any case is indicated.—
    B.
    Signif. In English up often denotes approach, and in many instances will give the force of ad as a prefix both in its local and in its figurative sense.
    1.
    Local.
    a.
    To, toward: affero, accurro, accipio ( to one's self).—
    b.
    At, by: astare, adesse.—
    c.
    On, upon, against: accumbo, attero.—
    d.
    Up (cf. de- = down, as in deicio, decido): attollo, ascendo, adsurgo.—
    2.
    Fig.
    a.
    To: adjudico, adsentior.—
    b.
    At or on: admiror, adludo.—
    c.
    Denoting conformity to, or comparison with: affiguro, adaequo.—
    d.
    Denoting addition, increase (cf. ab, de, and ex as prefixes to denote privation): addoceo, adposco.—
    e.
    Hence, denoting intensity: adamo, adimpleo, aduro, and perhaps agnosco.—
    f.
    Denoting the coming to an act or state, and hence commencement: addubito, addormio, adquiesco, adlubesco, advesperascit. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 74-134.

    Lewis & Short latin dictionary > ad

  • 20 rite

    rītĕ, adv. [perh. an old abl. form collat. with ritu, as, on the other hand, diu with die, and noctu with nocte; subst. rite = ritu, is now found only in rite nefasto libatus, Stat. Th. 11, 285].
    1.
    Lit., according to religious ceremonies or observances; and pregn., with due religious observances or rites, according to religious usage:

    nocturna mulierum sacrificia ne sunto praeter olla quae pro populo rite fient,

    Cic. Leg. 2, 9, 21:

    rite veteres, rite etiam vestri coluere divos, id. poët. Div. 1, 13, 21: neque duobus nisi certis deis rite una hostia fieri,

    Liv. 27, 25, 9:

    exsequiis rite solutis,

    Verg. A. 7, 5:

    centum mactabat rite bidentes,

    id. ib. 7, 93:

    deos apprecati,

    Hor. C. 4, 15, 28:

    Latonae puerum canentes,

    id. ib. 4, 6, 37:

    rebus divinis perpetratis,

    Liv. 1, 8:

    pecora sacrificant,

    id. 41, 18:

    votum solvi,

    id. 31, 9:

    templa sacerdotum rite dicata manu,

    Ov. F. 1, 610.—
    2.
    Transf., in gen., in a proper or just manner; fitly, duly, rightly, aright, well:

    quod fit rite id ratum ac rectum est,

    Varr. L. L. 7, § 88 Müll.: rite significat bene ac recte, Paul. ex Fest. p. 272 ib.: idque ut rite intellegas te facere, Afran. ap. Charis. p. 193 P.: hunc deum rite beatum dixerimus, rightly, with justice or reason, Cic. N. D. 1, 20, 52; so,

    habere,

    id. ib. 2, 24, 62:

    appellari,

    id. Fin. 2, 12, 37; Ov. M. 3, 264; 14, 433 al.:

    creatus tribunus,

    Quint. 2, 4, 35:

    rebus paratis,

    Verg. A. 4, 555:

    memor,

    id. ib. 5, 25:

    aperire partus,

    Hor. C. S. 13:

    mens rite Nutrita,

    id. C. 4, 4, 25:

    si maxima Juno Rite vocor,

    Ov. M. 3, 264; id. H. 7, 108:

    QVON RITE RECTE DE FINIBVS CVM VELIENS. ACTVM SIT,

    Inscr. Orell. 137:

    deos veneror, Ut, quod de meā re huc veni, rite venerim,

    at the right time, fortunately, Plaut. Poen. 5, 1, 18; Verg. A. 10, 254:

    Nymphas venerabar, Rite secundarent visus,

    id. ib. 3, 36.—
    b.
    In the usual way, manner, or fashion; according to custom or usage:

    retinentes pocula rite,

    Lucr. 1, 495:

    campestres Scythae, Quorum plaustra vagas rite trahunt domos,

    Hor. C. 3, 24, 10:

    religatos rite videbat Carpere gramen equos,

    Verg. A. 9, 352. —
    c.
    Esp., in the manner or form prescribed by law, legally, formally, solemnly:

    hic enim rite productust patri,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 51:

    rite creatus tribunus,

    Quint. 2, 4, 35:

    matrimonium rite confectum,

    Tert. ad Uxor. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > rite

См. также в других словарях:

  • The Golden Pot — The Golden Pot: A Modern Fairytale (Der goldne Topf. Ein Märchen aus der neuen Zeit) is a novella by E. T. A. Hoffmann, first published in 1814. Hoffmann regarded it as his best story (Kaiser 1988, 37), and there is wide agreement among literary… …   Wikipedia

  • manner — man|ner W2S3 [ˈmænə US ər] n [Date: 1100 1200; : Old French; Origin: maniere way of acting, way of handling , from Latin manuarius of the hand , from manus hand ] 1.) [singular] formal the way in which something is done or happens manner of… …   Dictionary of contemporary English

  • manner — noun 1 WAY (singular) formal the way in which something is done or happens: manner of doing sth: This seems rather an odd manner of deciding things. | in a ... manner: I felt stupid for reacting in such an impulsive manner. | The matter should be …   Longman dictionary of contemporary English

  • The Holeburne —    Described by Stow as a bourne that sometimes ranne downe Oldbourn hill. But there does not seem to be any authority for this statement, as to a burn or brook running down and giving its name to Holborn Hill.    The name Holborn appears in… …   Dictionary of London

  • The Rite of Constantinople (Byzantine Rite) —     The Rite of Constantinople     † Catholic Encyclopedia ► The Rite of Constantinople     (Also BYZANTINE RITE.)     The Liturgies, Divine Office, forms for the administration of sacraments and for various blessings, sacramentals, and exorcisms …   Catholic encyclopedia

  • The Mysterious Mr. Quin —   …   Wikipedia

  • The Seal of Confession —     The Law of the Seal of Confession     † Catholic Encyclopedia ► The Law of the Seal of Confession     In the Decretum of the Gratian who compiled the edicts of previous councils and the principles of Church law which he published about 1151,… …   Catholic encyclopedia

  • usual — usual, customary, habitual, wonted, accustomed can mean familiar through frequent or regular repetition. Usual stresses the absence of strangeness and is applicable to whatever is normally expected or happens in the ordinary course of events… …   New Dictionary of Synonyms

  • The Society of Jesus —     The Society of Jesus     † Catholic Encyclopedia ► The Society of Jesus     (Company of Jesus, Jesuits)     See also DISTINGUISHED JESUITS, JESUIT APOLOGETIC, EARLY JESUIT GENERALS, and fou …   Catholic encyclopedia

  • The Jesuits (The Society of Jesus) —     The Society of Jesus     † Catholic Encyclopedia ► The Society of Jesus     (Company of Jesus, Jesuits)     See also …   Catholic encyclopedia

  • The Amazing Race — sometimes referred to as TAR, is a reality television game show in which teams of two people (with one exception), who have some form of a preexisting personal relationship, race around the world in competition with other teams. Contestants stri …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»